Καλό ερώτημα. Διότι αν χρειάζεται κάτι για να αντιμετωπίσουμε την οικονομική λαίλαπα που θα ακολουθήσει την υγειονομική κρίση, είναι κοινωνική και προσωπική ωριμότητα. Να μην σκοτωθούμε πάλι μεταξύ μας, να μην πιστέψουμε σε παραμύθια, να μην εναντιωθούμε σε πρωτότυπες λύσεις, να μην παραδώσει ο καθένας από μας τα όπλα του αλλά να το παλέψει στην δουλειά του και στον κοινωνικό του κύκλο.

Θα μου πείτε ότι δεν αρκεί να το παλέψουμε εμείς, πρέπει να βοηθήσει και το κράτος. Το κράτος βοηθά στο μέτρο των δυνατοτήτων του και όλοι το καταλαβαίνουν, αν και μπροστά στις μεγάλες οικονομικές απώλειες αυτής της χρονιάς ο καθένας αναζητά τρόπο να πάρει κάτι παραπάνω και λογικά πράττει. Στο τέλος κανένας δεν θα μείνει τελείως ευχαριστημένος, είναι η νομοτέλεια μιας καθολικής απώλειας που είναι πρακτικά αδύνατο να αναπληρωθεί επαρκώς.

Θα πείτε επίσης ότι δείξαμε πρωτοφανή ωριμότητα κατά την διάρκεια της πανδημίας, συνεπώς δεν βλέπετε τον λόγο αυτό να μην συνεχιστεί. Δεν αντιλέγω, αν και η ελληνική ιστορία διδάσκει ότι ως λαός είμαστε ειδικοί στο χύσιμο της καρδάρας με το γάλα. Και το 1940 είχαμε δείξει πρωτοφανή ομοψυχία και στην αντίσταση ήμασταν ενωμένοι, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε στην συνέχεια να ξεκινήσουμε τον πιο άγριο και καταστροφικό εμφύλιο, την ώρα ακριβώς που όλοι οι υπόλοιποι έπαιρναν το μονοπάτι της ευημερίας. Και το 1821 τα ίδια κάναμε.

Συγκρίνω ανόμοια πράγματα και περιόδους βέβαια, αλλά τα χούγια μας δεν πρόκειται να ξεριζωθούν μέσα σε δυο μήνες επειδή έκανε την εμφάνιση του ένας ιός. Προσωπικά εύχομαι ολόψυχα η πανδημία να άνοιξε το μυαλό και τους ορίζοντες μας, όμως διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες για το τι εν τέλει καταλάβαμε από τον ντουβρουτζά που μας ήρθε κατακέφαλα. Από την καθημερινή μου τριβή με τους ανθρώπους, ήδη διαπιστώνω κάποια ανησυχητικά δείγματα συμπεριφοράς.

Ας πούμε, βλέπω να χάνουμε την μεγάλη εικόνα των δημοσίων οικονομικών, για τα χάλια της οποίας μαρτυρήσαμε επί οκτώ χρόνια. Όλοι ζητούν πολλά, όλοι επικαλούνται την αδήριτη ανάγκη τους, αλλά σχεδόν κανένας δεν θέλει να θυμάται ότι οι ενισχύσεις δεν βγαίνουν από κάποιο κέρας της Αμάλθειας που ξερνά απεριόριστες ποσότητες χρυσού. Βγαίνουν από ένα κοινό πουγκί που εμείς οι ίδιοι γεμίζουμε.

Βλέπω επίσης να ξεχνούμε σταδιακά το μάθημα που πήραμε από την οικονομική κρίση, ότι δηλαδή είναι και ασύμφορο και ανήθικο να δανειζόμαστε από τα παιδιά μας για να περνάμε εμείς καλύτερα. Σήμερα δεν ξέρω ούτε έναν Έλληνα ο οποίος θα έλεγε «όχι» σε άκρατο εθνικό δανεισμό προκειμένου να μπαλώσει σημερινές τρύπες. Θέλουμε τα λεφτά, τα θέλουμε όλα και δεν θέλουμε να ρωτάμε από πού θα προέλθουν. Ξανακυλάμε αργά-αργά προς το σημείο που θα ‘πρεπε να αποφεύγουμε όπως ο διάολος το λιβάνι. Ποιος άραγε μπορεί να μας συγκρατήσει, με μια αντιπολίτευση μάλιστα που αρχίζει να θυμάται τις πιο ακραίες εποχές της;

Facebook Comments