Ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι

Από τον Σεπτέμβριο του 2021 όσοι είχαν στραμμένα τα βλέμματα τους στην Αν. Ευρώπη έβλεπαν ότι η Ουκρανία μεταβαλλόταν αργά και σταθερά σε πυριτιδαποθήκη όπου μια ενδεχόμενη ανατίναξη της ήταν έτoιμη να παρασύρει όλον τον κόσμο σε μια τραγική περιπέτεια.

Τον Ιανουάριο του 2022 με τις μετακινήσεις στρατευμάτων να είναι συνεχείς και το θερμόμετρο της έντασης να αυξάνεται ο πόλεμος, για τους γνωρίζοντες, ήταν κάτι το δεδομένο και το μόνον ερώτημα ήταν το πότε ο Πούτιν θα θελήσει να ανοίξει την πόρτα του φρενοκομείου εισβάλοντας στην Ουκρανία. Στις 24 Φεβρουαρίου όλος ο κόσμος παρατηρούσε αποσβολωμένος την εντυπωσιακή Ρωσική εισβολή. Και την λέμε εντυπωσιακή όχι γιατί ήταν πραγματικά αλλά έτσι την είχε απεικονίσει η φοβερή Ρωσική προπαγάνδα, η οποία τα πρώτα εκείνα εικοσιτετράωρα μας είχε πείσει όλους διεθνώς ότι με το άκουσμα και μόνον της εισβολής όλος ο Ουκρανικός αμυντικός μηχανισμός είχε καταρρεύσει και η κυβέρνηση μέσα στην αναρχία και το χάος είχε εγκαταλείψει την χώρα. Αλλά είναι η μοίρα της προπαγάνδας όταν διαψεύδεται από τα γεγονότα να καταρρέει. Έτσι η ηρωική Ουκρανική αντίσταση και η άρνηση του προέδρου Ζελένσκι να εγκαταλείψει το Κίεβο συνέτριψε την προπαγάνδα. Τότε ήταν που όλος ο πλανήτης έμαθε ποιός είναι, ο μεγάλος αντίπαλος του Πούτιν, ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι.

Δεν γνωρίζουμε ποιοί υπήρξαν οι γονείς του ανθρώπου και τα άφθονα, άρθρα, ρεπορτάζ, λίβελλοι τα οποία κυκλοφόρησαν μετά την 24^η Φεβρουαρίου λίγα αναφέρουν για αυτούς. Μόνον ότι ο Ζελένσκι είναι Εβραϊκής καταγωγής, κωμικός ηθοποιός με πτυχίο νομικής. Κάποια άρθρα στον διεθνή τύπο κάνουν ιδιαίτερη αναφορά στα κωμικά νούμερα που παρουσίαζε στην τηλεόραση τα οποία πολλές φορές έφταναν τα όρια του γελοίου και του γκροτέσκ αλλά που ομολογουμένως εξέφραζαν ένα πυγαίο ταλέντο. Η κωμωδία φέρνει γέλια, χαμόγελα και χειροκροτήματα και αυτά με την σειρά τους φέρνουν το ζητούμενο για ένα δημόσιο πρόσωπο την αναγνωρισιμότητα.

Μετά τις πρώτες εβδομάδες του πολέμου άρχισε να προβάλλεται και στην χώρα μας η  τηλεοπτική σειρά η οποία καθιέρωσε τον Βολοντιμίρ Ζελένσκι ως πολιτική οντότητα το «Υπηρέτης του Λαού», μια πολιτική φαντασία για έναν άνθρωπο που από το τίποτα έγινε πρόεδρος και ως αγνός και αμόλυντος σταυροφόρος τα βάζει με τα συμφέροντα των ολιγαρχών που λυμαίνονταν μια χώρα βουτηγμένη στην διαφθορά και την μιζέρια. Η σειρά συνεπήρε γιατί ως δημοφιλές λαϊκό θέαμα καβάλησε το κύμα της οργής που υπήρχε στην Ουκρανική κοινωνία.

Η ταπεινότητα που πρόβαλε ο Ζελένσκι  και οι λόγοι που εκφωνούσε μέσα από το σίριαλ σε ύφος Σαιξπηρικού Μαρκαντώνιου τον πρόβαλαν ως ελπίδα και ανανέωση για τον τόπο. Ως επιχειρηματίας ο Ζελένσκι – γιατί ήταν και ο παραγωγός του σίριαλ- αυτό το είχε καταλάβει νωρίς και σοφά σκεπτόμενος αντιλήφθηκε τις δυνατότητες αναρρίχησης που είχε στην Ουκρανική πολιτική ηγεσία. Εξάλλου τι ανάγκη είχε προεκλογικού αγώνα αφού είχε την σειρά να τον προβάλει συνεχώς;

Έτσι το 2019 οι εκλογές έγιναν, τα φώτα του στούντιο έσβησαν, οι ηθοποιοί έφυγαν και ο Βολοντίμιρ Ζελένσκι δεν είχε πλέον ρόλο αλλά ιδιότητα αυτή του προέδρου της Ουκρανίας. Τώρα δεν είχε να συνδιαλλαγεί με χαρακτήρες αλλά με πραγματικούς ηγέτες. Μια ολόκληρη χώρα τον περίμενε ως παράκλητο να την λυτρώσει από τους παλαιούς ηγέτες που την είχαν προδώσει μετά την εξέγερση της πλατείας Μεϊντάν. Η τελετή της ορκωμοσίας είχε τελειώσει και από το πρώτο κιόλας υπουργικό συμβούλιο ο Ζελένσκι αντιλήφτηκε ότι η ζωή είναι πιο τραγική από την μυθοπλασία…

Κάτω από τον ήχο των σειρήνων ο πρόεδρος Ζελένσκι ξανά βρήκε τον ηθοποιό Ζελένσκι και βγήκε ξανά στην παγκόσμια σκηνή για να ενθαρρύνει με λόγο τραχύ τους συμπατριώτες του και να διεκδικήσει τα μέγιστα για την χώρα του

Δεν μπορούμε να ξέρουμε ποια ήταν η πρώτη αντίδραση του  όταν ενημερώθηκε για την εισβολή αλλά αυτό που σήμερα ξέρουμε είναι ότι από εκείνη την ώρα έπαψε να είναι απλώς ο Ουκρανός πρόεδρος και μετατράπηκε σε έναν σύγχρονο Δαβίδ. Κατασυκοφαντημένος από την Ρωσική προπαγάνδα που τον είχε μετατρέψει από ναζί και ναρκομανή σε δειλό φυγά προτίμησε να παραμείνει στο Κίεβο και να πολεμήσει μαζί με τον λαό του, στέλνοντας ένα σπουδαίο παγκόσμιο μήνυμα πολιτικής ηγεσίας εν καιρώ πολέμου. Στα περίχωρα του Κιέβου, στα ερείπια της Μαριούπολης, στα χαρακώματα του Χαρκόβου και τα οχυρά της Οδησσού ανάμεσα σε πτώματα, κάλυκες, κραυγές, θραύσματα και σπαραγμούς ένα έθνος χαλυβδώθηκε, ωρίμασε, ενώθηκε και όλο ομόθυμο αντιμετωπίζει τον εισβολέα.

Κάτω από τον ήχο των σειρήνων ο πρόεδρος Ζελένσκι ξανά βρήκε τον ηθοποιό Ζελένσκι και βγήκε ξανά στην παγκόσμια σκηνή για να ενθαρρύνει με λόγο τραχύ τους συμπατριώτες του και να διεκδικήσει τα μέγιστα για την χώρα του. Ξέρει ότι λίγα θα κερδίσει αλλά συνεχίζει να βγαίνει στα διεθνή φόρα και να διεκδικεί. Μπορεί να μην έχει την υποδομή, την μόρφωση και την ρητορική δεινότητα του Τσώρτσιλ αλλά έχει καταφέρει να κάνει τον αγώνα του λαού του διεθνώς ένα σύγχρονο σύμβολο στην αιώνια μάχη της Δημοκρατίας ενάντια στην τυραννία.

Η ζωή μας είναι γεμάτη με ανθρώπους που ποτέ δεν έχουμε υποψιαστεί τι δύναμη μπορεί να κρύβουν μέσα τους. Αυτοί οι άνθρωποι ίσως σε όλον τους τον βίο να είναι τυχεροί και να ζήσουν μια καλή ζωή χωρίς να χρειαστεί να εκφράσουν ποτέ τις μεγάλες εσωτερικές τους δυνάμεις. Μπορεί όμως να βιώσουν μια τόσο μεγάλη τραγωδία που οι δυσκολίες των στιγμών να τους κάνουν να συνενώσουν τα διάσπαρτα εδώ κι εκεί προτερήματα που κρύβουν μέσα τους. Αυτό ο Βολοντιμίρ Ζελένσκι το απέδειξε όταν το βράδυ της 25^ης Φεβρουαρίου, την δεύτερη ημέρα της εισβολής, βγήκε έξω από το καταφύγιο του στο πολιορκημένο Κίεβο περιβαλλόμενος από τους συνεργάτες του και βιντεοσκόπησε ένα απλό μήνυμα με το κινητό του : « Είμαστε όλοι εδώ».