Το «συνέδριο-τσίρκο» τέλειωσε. Αν και έγινε σε μπουζουξίδικο, ήταν σαν να έγινε «μες στην υπόγεια ταβέρνα» του Βάρναλη. Όπου «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα» δεν «πρόσμεναν ίσως κάποιο θαύμα», αλλά την προσωπική «πολιτική» επιβίωσή τους, εξοντώνοντας αδίστακτα, όποιον θεωρούσαν εχθρό και εμπόδιο στον ευγενή στόχο τους.

Απ’ αυτό το συνέδριο-κηλίδα στην ιστορία της Αριστεράς, δεν έφυγαν αυτοί μου μπήκαν ή αυτοί που περίμεναν να μπουν. Βγήκαν οι θλιβερές σκιές, ακόμα και του ήδη τοξικού εαυτού τους. Έφυγαν μόνο σκιές. Κάποιων αξιών, κάποιας αξιοπρέπειας, κάποιας σοβαρότητας. Έφυγαν οι θλιβερές σκιές κάποιων, που κάποτε εξαπάτησαν μια χώρα, την εξαπάτησαν εν ψυχρώ και την κυβέρνησαν με ψέματα, διχαστικότητα και εχθροπάθεια, εκθέτοντάς την σε τρομακτικούς κινδύνους.

«Νικητές» και «ηττημένοι» ενός χώρου που είναι αβέβαιο ότι θα υπάρχει μετά τις εκλογές του 2027, έφυγαν ταπεινωμένοι και τραγικά εκτεθειμένοι. Ανταλλάσσοντας μπουνιές, ύβρεις, κλοτσιές, κεφαλοκλειδώματα και πεζοδρομιακούς χαρακτηρισμούς. Αφού όλοι μαζί προηγουμένως κατακρεούργησαν κάθε έννοια δημοκρατίας. Σκίζοντας την κοινή λογική και την απλούστερη εκδοχή ηθικής.

Και τώρα, όσοι έβριζαν δημοσίως και έθαβαν στις ίντριγκες πρώην εσωκομματικούς αντιπάλους, τους «γλείφουν», μπας και γίνει το «θαύμα», που έλεγε και ο Βάρναλης: Να μη χάσουν τον ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης…

Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν ήταν πολιτικό, γιατί ποτέ δεν είχε πολιτική. Το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ ήταν πάντα οι άνθρωποί του. Κι αυτοί ήταν που έγραψαν τη θλιβερή ιστορία του, η οποία έχει το τέλος που της αξίζει. Οι εξαιρέσεις, δυστυχώς ελάχιστες. Και ανήμπορες να αντισταθούν στον αδίστακτο τυχοδιώκτη Α. Τσίπρα και το μισαλλόδοξο παρεάκι του, που νόμισε ότι θα έπαιρνε τη ρεβάνς του χαμένου εμφυλίου…

Facebook Comments