Παντελίδης και δολάριο

Τη Δευτέρα οι Ιστορίες και ο Αλέξης Παπαχελάς φιλοξένησαν τη σημαντικότερη συνέντευξη της ελληνικής τηλεόρασης για το τρέχον έτος. Ο Τεντ Μάλοκ, οικείος του Τραμπ και πιθανός νέος πρεσβευτής των ΗΠΑ στην ΕΕ, είπε αδιανόητα πράγματα. Αρκεί να συνειδητοποιήσει κανείς, ότι αναφέρθηκε δημόσια η προοπτική της δολαριοποίησης (dollarization) ως θεραπεία στα ελληνικά δεινά. Οι Ιστορίες «έγραψαν» τηλεθέαση 8.4 κατά μέσο όρο – αξιοπρεπές, αλλά η Αυτοψία, που την ίδια ώρα είχε θέμα Παντελίδη, έφτανε το κοντέρ στο 25.3.

Οι δήθεν αντιαμερικανοί του τσιπρικού ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ παίζουν την τύχη της χώρας πλέον ανοιχτά, όμως η πλειονότητα προτιμά να κοιτά από την κλειδαρότρυπα. Το κατά πόσον οδηγούσε ο ίδιος ο τραγουδιστής το φονικό αυτοκίνητο εκείνο το ξημέρωμα στη Βουλιαγμένης απασχολεί περισσότερο από την ρητή προτροπή ενός επίλεκτου συνομιλητή του Λευκού Οίκου: Να φύγει η Ελλάδα από το ευρώ και να αναλάβουν το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα τη στήριξη της μετάβασης σε δραχμή συνδεδεμένη με το δολάριο – συν διαγραφή χρέους.

Θα έπρεπε να είναι το απόλυτο talk of the town. Εδώ δεν χωρούν αγκυλώσεις αντιμνημονιακών με παρωπίδες, που αρνούνται να τείνουν ους στο φιλοευρωπαϊκό αφήγημα των υποτιθέμενα συστημικών ΜΜΕ. Αντίθετα, η υπερδύναμη σκιαγραφεί – και δη, τι ειρωνεία, μέσω ρεπορτάζ του ΣΚΑΪ – το όνειρο των αγανακτισμένων, τον αειθαλή πόθο της Ζωής Κωνσταντοπούλου, την παραμυθένια χώρα των δεξιολαϊκιστών και κάτι που ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει περιγράψει εδώ και μια δεκαετία. Αν ισχύει, είναι βόμβα. Γιατί δεν το συζητάμε όλη μέρα;

Ούτε τα ΜΜΕ δείχνουν να έχουν εκτιμήσει τη βαρύτητα της κατάστασης. Ναι, υπάρχουν έγκριτα επιχειρήματα υπέρ της άποψης, ότι η Ένωση και το ευρώ έχουν διαχρονικά βρεθεί να βάλλονται και να επιβιώνουν. Είναι, όμως, πρώτη φορά, που η υπερατλαντική πλευρά όχι μόνο δεν υποστηρίζει τον ευρωπαϊκό σκοπό, αλλά αντίθετα τον αμφισβητεί και διακηρύσσει πως επιθυμεί να τον υπονομεύσει. Κανένας συναγερμός δεν έχει σημάνει στις αίθουσες σύνταξης. Δεν πρέπει να διερευνηθεί η αλήθεια των λεγομένων; Τι λένε οι ανταποκριτές στις ΗΠΑ; Είναι το θέμα ταμπού;

Το ίδιο ισχύει και για τα κόμματα. Το ερώτημα που αναδύεται είναι: Αμερική ή Ευρώπη; Αυτό μετά το BREXIT μεταφράζεται «Αμερική ή Γερμανία» – και επί του παρόντος η αντιπολίτευση δεν θέλει καν να το αγγίξει. Δεν είναι μόνο η συντριπτική φύση του ίδιου του ζητήματος, ειδικά προς ένα κόμμα όπως η ΝΔ, αλλά και η αβεβαιότητα για το πού στέκεται αυτός ακόμα ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ρητορική Τσίπρα επιμένει να παρουσιάζεται φιλοευρωπαϊκή, όμως οι πλάτες του έχουν διαχρονικά αποδειχθεί αμερικανικές. Βαρύ, λέγεται, το δαχτυλίδι, που δόθηκε στο Τέξας το 2012.

Το 2012 δεν υπήρχε Τραμπ, όμως οι πολιτικές των ΗΠΑ αποδεικνύονται αξιοπρόσεχτα διαχρονικές. Αν εξεταστεί το ενδεχόμενο η αραβική άνοιξη να μην είναι κάτι που ξέφυγε επί Ομπάμα λόγω κακής παρακαταθήκης Μπους, η αποσταθεροποίηση της Ευρώπης δια του προσφυγικού προσφέρει πεδίο για συνειρμούς. Επίσης στις Ιστορίες, ο Γκίκας Χαρδούβελης δείχνει προς το Ταμείο, όταν ερωτάται για το ποιος φταίει, που δεν ολοκληρώθηκε το δεύτερο πρόγραμμα. «Δολιοφθορές» Τόμσεν  το ’12-’13 αναφέρει σε νέα επιστολή του προς το ΔΝΤ και ο Στουρνάρας.

Οι αισιόδοξοι θέλουν να πιστεύουν ότι οι πολιτικές Τραμπ είναι ρηχές και δεν θα έχουν αντοχή και διάρκεια. Η στρατηγική σχέση του νέου προέδρου με τον παράγοντα Ισραήλ μάλλον σηματοδοτεί το αντίθετο. Σε ότι μας αφορά, είναι επιτακτικό να αναλυθούν αρμοδίως και έναντι παντός ενδεχομένου ζητήματα ασφάλειας – εσωτερικής και εξωτερικής. Ίσως τα τηλεοπτικά κοινά να μην έχουν τελικά άδικο. Η κοινωνία, συντονισμένη με τα πράγματα, προσηλώνεται σε μια τραγική πορεία, που θολωμένη προσκρούει ένα μοιραίο πρωινό στον τοίχο του τέλους.