Αν έπαιρνα ένα ευρώ για κάθε φορά που άκουσα να αναφέρονται με αυτή τη φράση στον Μητσοτάκη τα τελευταία 4 χρόνια, θα πήγαινα 10 μέρες διακοπές στη Σαντορίνη που λέει και ο Τσακαλώτος. Τον αμφισβήτησαν και τον λοιδόρησαν οι πάντες. Οι πολιτικοί του αντίπαλοι αλλά κυρίως οι εσωκομματικοί του φίλοι.

Χθες απέδειξε ότι μάλλον μπορεί περισσότερα από όσα πίστευαν. Το απέδειξε κυρίως μετά την ανάγνωση του αποτελέσματος.

Ο Τσίπρας θεώρησε ότι υποτιμώντας τον, θα του δημιουργήσει σύνδρομα ήττας και κατωτερότητας. Θεώρησε ότι με το bullying θα τον κάνει να νιώσει ηττημένος, όπως συνέβη με όλους τους εσωκομματικούς του αντιπάλους. Αυτούς που δεν δίστασε να πολεμήσει με μίσος και με λύσσα. Με θεμιτά και αθέμιτα μέσα. Ένιωσε ότι αν δείξει ότι είναι τσαμπουκάς, ο λαός θα τον προτιμήσει από τον «νερόβραστο» Μητσοτάκη. Πίστευε ότι «είναι λίγος» όπως του είπε μιλώντας του στον ενικό εντός του κοινοβουλίου.

Ήταν τόσο βέβαιος ότι έχει δίκιο στην εκτίμηση του που δεν είχε στο νου του κάποιο εναλλακτικό σχέδιο για αυτό που όλοι οι υπόλοιποι έβλεπαν να έρχεται. Μια συντριβή δηλαδή. Ακόμη και χθες φέρθηκε με την ίδια αλαζονεία. Σε μια πρωτοφανή κίνηση απρέπειας, απέφυγε να τον συγχαρεί. Επιπλέον, δεν άλλαξε το αφήγημα του για τις εκλογές. Μίλησε και πάλι διχαστικά, όπως έκανε και στην προεκλογική εκστρατεία του. Ήταν φανερό ότι δεν ήταν προετοιμασμένος για κάτι τέτοιο. Δεν πίστευε ότι μπορεί να χάσει από τον «Κούλη», όπως προτιμούσε να τον αποκαλούν υποτιμητικά όλοι οι παρατρεχάμενοί του.

Άκουσα δεκάδες επιχειρηματίες και δημοσιογράφους να υποστηρίζουν ότι ο Μητσοτάκης είναι δώρο για τον στρατηγό Τσίπρα. Ένα δώρο που θα του επιτρέψει να κυβερνάει για τα επόμενα 40 χρόνια. Τι διαχώριζε κατά τη γνώμη τους, τους δυο άνδρες; Η ικανότητα και το τσαγανό του Τσίπρα απέναντι στην ανικανότητα του Μητσοτάκη. Τόσο απλά. Μετέφρασαν τον κυνισμό και τον αμοραλισμό σε ικανότητα και την αστική ευγένεια σε αδυναμία.

Και όλα αυτά θα ήταν φυσιολογικά σε μια χώρα που έχει συνηθίσει τον πρωθυπουργό της «μπαλκονάτο» και καραμπουζουκλή. Η εσωκομματική αμφισβήτηση όμως ήταν κάτι περισσότερο από ανεξήγητη. Ήταν παρά πολλοί αυτοί που περίμεναν να χάσει, ως φυσική συνέπεια των περιορισμένων δυνατοτήτων του. Για τον γνήσιο κομματάρχη του παρελθόντος, ο άνθρωπος που τελείωσε ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου, δεν μπορούσε, δεν έκανε. Τον υποτιμούσαν ήδη από την εποχή των εσωκομματικών εκλογών. Τον έβλεπαν τέταρτο αλλά τους πήρε το κόμμα.

Χθες λοιπόν ο Μητσοτάκης όχι μόνο «έκανε», αλλά συνέτριψε τον αντίπαλό του, κάνοντας τους αλαζόνες Συριζαίους να βάλουν τα κλάματα. Όμως η ποιότητά του δεν φάνηκε μόνο στο αποτέλεσμα. Φάνηκε κυρίως μετά από αυτό. Στην πρώτη του δήλωση προσήλθε εμφανώς πετώντας από τη χαρά του. Θα μπορούσε να βγάλει έναν «μπαλκονάτο» λόγο με προσωπικές αιχμές κατά όλων αυτών που επί χρόνια τον έβριζαν και τον υποτιμούσαν. Κυρίως κατά του Τσίπρα. Απαριθμώντας τα μύρια κακά που επέφερε στην πατρίδα.

Δεν το έκανε. Προτίμησε να συνεχίσει με τον ενωτικό λόγο του. Προτίμησε να παραμείνει προσγειωμένος και να αποφύγει πολωτικές εκφράσεις, παρά ότι γνώριζε ότι η κάλπη είναι κοντά. Μίλησε σαν γνήσιος statesman και δεν μοιάζει πιθανό να αλλάξει ύφος. Αυτό είναι ένα παράσημο για τον ίδιο αλλά εφόσον συνεχιστεί, είναι ένα τεράστιο κέρδος για τη χώρα.

Facebook Comments