Η Ευρώπη άχρωμη κι άοσμη μπροστά στα “Θέλω” του Βλαδίμηρου και του Ταγίπ..

Από τα ξημερώματα της Πέμπτης, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, καταστρατηγεί το δικαίωμα ενός λαού, για αυτοδιάθεση, για ανεξαρτησία, για ελευθερία και ειρήνη.

Ακούω με προσοχή κι ανησυχία τις συζητήσεις των ειδημόνων. Οι περισσότεροι,ξεκινούν τις αναλύσεις τους,με τη φράση Κανένας δεν περίμενε,οτι τον 21ο αιώνα,η Ευρώπη θα ερχόταν ξανά αντιμέτωπη με το φρικιαστικό πρόσωπο του πολέμου. Αστείο δεν ακούγεται; Σαν να λέει κάποιος που με δίαιτα και γυμναστική, έχασε πολλά κιλά Πω πω.. Δεν περίμενα ότι μετά που θα ξανάπεφτα με τα μούτρα στο φαγητό, θα τα ξαναέπαιρνα!

Πολιτικός αναλυτής, δεν είμαι, ούτε εγώ, ούτε οι περισσότεροι από εμάς. Και δεν θα μιλήσω ως ειδήμων, αλλά ως απλής Ελληνίδα κι Ευρωπαία πολίτης. Αυτή η Τσικνοπέμπτη,θυμίζει λίγο την Πρωτοχρονιά του 2020. Τρώγαμε και πίναμε αμέριμνοι και πιστεύαμε, ότι η Κίνα πέφτει…μακριά. Η Ουκρανία όμως, δεν είναι μακριά, μια γειτονιά της Ευρώπης είναι. Μια χώρα, που μετά την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, όπως και πολλές άλλες πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες, γέμισε με τις γυναίκες της τα μπαρ των επαρχιών μας, τάισε, γηροκόμησε τους ηλικιωμένους μας, καθάρισε τα σπίτια μας, έσπειρε τα χωράφια μας.. Δυστυχώς.. Άνθρωποι, απηυδησμένοι από την καταπίεση, την ανελευθερία, το μη δικαίωμα στο κέρδος, στη διάκριση, στην ιδιωτική πρωτοβουλία, στο επιχειρείν, πήραν το δρόμο της προσφυγιάς. Σήμερα, ξαναγίνονται πρόσφυγες για δεύτερη φορά μετά το 1991.

Αντιμέτωποι, με το Νεορωσισμό, τον επεκτατισμό και τον ολοκληρωτισμό, ενός σύγχρονου Χίτλερ. Όπως εμείς, είμαστε αντιμέτωποι με τον Νεοοθωμανισμό του Ερντογάν.

Τι πήγε,τι πάει στραβά με το μεγάλο Ευρωπαικό μας σπίτι κι επί της ουσίας, εμείς,οι άνθρωποί του είμαστε σχεδόν απροστάτευτοι απέναντι στις άπληστες ορέξεις αυτών των δύο δικτατορίσκων; Οσοι το χάλκεον χέρι βαρύ του φόβου αισθάνονται ζυγόν δουλείας ας έχωσι θέλει Αρετή και Τόλμην η Ελευθερία. Αυτά έγραψε, για την ιδεατή Ελλάδα κάποτε ο Ανδρέας Κάλβος, με αφορμή την ελληνική επανάσταση. Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία λοιπόν!

Το ευρωπαικό οικοδόμημα,τα διαθέτει πλέον; Ο Πούτιν κι ο Ερντογάν, δεν είναι χθεσινοί. Δίνουν δείγματα φασιστικής γραφής, σχεδόν 20 χρόνια ο καθένας. Κι η Ευρώπη, αντί να θωρακιστεί απέναντί τους, τρέχει ανέμελη,γυμνή, στα λιβάδια του άκρατου δικαιωματισμού, ασχολείται με θέματα τα οποία οι βάρβαροιγείτονες τα έχουν προ πολλού λυμένα, γιατί απλά δεν τους απασχολούν, μεγαλώνει γενιές ολόκληρες μέσα στην αποχαύνωση του διαδικτύου, στην άρνηση της πραγματικότητας, στην αντίδραση με βαρύγδουπα Hashtag…

Όλα δεδομένα,όλα σίγουρα, χωρίς αρετή και χωρίς τόλμη.. Και πως να υπάρξει αρετή, όταν το μέτρο θεωρείται οπισθοδρόμηση και στον αντίποδα του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού, ένας άλλος, αυτός της πολιτικής ορθότητας, έχει πλέον παρεισφρήσει παντού; Όταν, αν μιλήσεις για πατρίδα,θα σε πουν εθνικιστή, αν μιλήσεις για αντρικό και γυναικείο φύλλο, θα σε πουν ομοφοβικό, αν μιλήσεις για φανατικό ισλάμ,που πλέον ζει κι αναπνέει δίπλα μας, θα σε πουν ρατσιστή… Όταν οι λαοί, χάνουν το μέτρο και την αρετή, χάνουν και την τόλμη…

Η Ευρώπη, δείχνει άχρωμη κι άοσμη, μπροστά στα πολύ συγκεκριμένα Θέλω,του Βλαδίμηρου και του Ταγίπ.. Τα πρωτόγονα Θέλω, της βίας, της επέκτασης, της επικυριαρχίας. Μαλθακή κι άβουλη, θα παραδώσει στο μέλλον, ένα δεύτερο Μεσαίωνα στο έδαφός της; Δεν ξέρω.. Εύχομαι,ευχόμαστε να υπάρξει χρόνος και να κερδίσει το χαμένο έδαφος. Γιατί η Ιστορία επαναλαμβάνεται αμείλικτα.