Η κυβέρνηση είναι… ό,τι να ΄ναι
Το είδαμε τον Ιούλιο του 2015 με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το είδαμε και πιο πρόσφατα με το «η προ-νομοθέτηση μέτρων είναι αντιδημοκρατική»
Το είδαμε τον Ιούλιο του 2015 με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το είδαμε και πιο πρόσφατα με το «η προ-νομοθέτηση μέτρων είναι αντιδημοκρατική»
Εάν υπάρχει κάτι που τηρεί πιστά ο ΣΥΡΙΖΑ είναι α) όταν τα βρίσκει δύσκολα ζητά «πολιτική λύση» και β) η στρατηγική του «δέχομαι ότι μου σερβίρουν, αρκεί να φανεί ότι διαπραγματεύτηκα σκληρά για αυτήν την λύση».
Το είδαμε τον Ιούλιο του 2015 με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, το είδαμε και πιο πρόσφατα με το «η προ-νομοθέτηση μέτρων είναι αντιδημοκρατική» και το «ούτε ένα ευρώ νέα μέτρα» καθώς και το «οι βουλευτές θα ψηφίσουν τα μέτρα γιατί θα ακολουθήσει ρύθμιση για το χρέος». Και καταλήξαμε στην υπογραφή νέου πακέτου μέτρων ύψους 5,4 δισ. ευρώ (νέο μνημόνιο δηλαδή, χωρίς χρηματοδότηση) και στο να ζητάμε λύση «ότι να ‘ναι» για το χρέος.
Όπως έχουμε δει και τις τελευταίες ημέρες, μετά την κωμωδία του too good to be true και των δηλώσεων ακόμα και την παραμονή της συνεδρίασης του Eurogroup περί γραβάτας, οι τόνοι και ο πήχης γύρω από το θέμα του χρέους έχουν πέσει κατακόρυφα, σε σημείο που να αφήνεται ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο να γίνει αποδεκτή η λύση Σόιμπλε-ΔΝΤ την οποία ο κ. Τσακαλώτος με εντολή Τσίπρα, απέρριψε.
Όπως δεν είχαν κανένα πρόβλημα να συμφωνήσουν και να ψηφίσουν τα πάντα, έτσι θα πουν ναι σε όποια λύση για το χρέος θα τους δοθεί, έστω και αν αυτή είναι μία υπόσχεση για ρύθμιση «εάν και εφόσον» … του χρόνου.
Αυτό άλλωστε έχει αποφασιστεί από τον Μάιο του 2016. Με το να το κάνει ξαφνικά σημαία του ο Τσίπρας το χρέος, απλά για να έχει κάτι να πει για να στηρίξει την κακή συμφωνία που έφερε πάλι στη χώρα – για λόγους εσωτερικής πολιτικής, το μόνο που κατάφερε είναι να καθυστερήσει τόσο πολύ τα πράγματα που φτάνουμε στις παραμονές των γερμανικών εκλογών και το μόνο σίγουρο είναι πως τίποτα το ουσιαστικό δεν θα μπορεί να κερδηθεί. Και ας μην ξεχνάμε, την υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους την έχει πάρει η Ελλάδα από το Eurogroup του Νοεμβρίου του 2012, απλά ο κ. Τσίπρας και η κυβέρνησή του κατάφερε με την… σκληρή της διαπραγμάτευση να την κάνει «ελάφρυνση ναι, αν και εφόσον χρειαστεί».
Και όποια και αν είναι η λύση που θα σερβιριστεί, θα δείτε, θα την δεχθούν και θα την πανηγυρίσουν. Έστω και αν οι λύσεις που είναι στο τραπέζι είναι η μία χειρότερη από την άλλη, με υψηλά πλεονάσματα για δεκαετίες. Καήκαμε δηλαδή, όπως είχε πει ο κ. Τσακαλώτος και πέρυσι. Ο Τσίπρας θα φορέσει γραβάτα και εμείς θηλιά στο λαιμό μέχρι τα βαθιά μας γεράματα.
Για να τα λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, το «ορόσημο» της 15ης Ιουνίου για πλήρη συμφωνία που να συμπεριλαμβάνει και το χρέος, έχει ήδη καεί.
Αυτό το… κάψιμο, ξεκίνησε το Σαββατοκύριακο με διαρροές από το Μαξίμου περί πολιτικής διαπραγμάτευσης – αν χρειαστεί – στη σύνοδο κορυφής της Ε.Ε στις 22 Ιουνίου.
Τις διαρροές ακολούθησαν οι αναφορές του Νίκου Παππά το πρωί της Κυριακής, ο οποίος εξέφρασε την αισιοδοξία του για την επίτευξη λύσης στο επικείμενο Eurogroup της 15ης Ιουνίου, ωστόσο -όπως είπε- αν δεν υπάρξει, το θέμα θα συζητηθεί στη Σύνοδο Κορυφής, στις 22 Ιουνίου.
Την επόμενη μέρα ακλούθησαν διαρροές από το ΥΠΟΙΚ με υψηλόβαθμο στέλεχος να διαμηνύει : «στοχεύουμε σε καθαρή λύση, θα δούμε αν έρθει στις 15 Ιουνίου, ενώ ερωτηθείς ο ίδιος «πόσο πιθανόν είναι να πάρουμε το QE;», απάντησε «θα δούμε».
Και οι διαρροές κατέληξαν στην δήλωση του Αλέξη Τσίπρα που εμμέσως αλλά σαφώς δήλωσε ότι «ας μας βρουν μία λύση και εμείς θα την δεχτούμε. Το ναι σε όλα έγινε και… επισήμως «ναι, σε ότι να ‘ναι». «Λύση να είναι και όποτε είναι να έλθει» δήλωσε συγκεκριμένα, σημειώνοντας πάντως πως όσο πιο γρήγορα, τόσο το καλύτερο. Πρόσθεσε ότι η κυβέρνηση παλεύει για συμφωνία στοEurogroup της 15ης Ιουνίου και πως όπως και να έχει πρέπει να υπάρξει μέσα στον Ιούνιο, ακόμα και αν φθάσει το θέμα στη Συνοδό Κορυφής της 22ας Ιουνίου.
Οι ίδιοι που ως αντιπολίτευση κατήγγελναν το PSI, την μεγαλύτερη ρύθμιση χρέους στην οικονομική ιστορία (την ευεργετική επίδραση του οποίου βέβαια, ως κυβέρνηση, παραδέχτηκαν), θα πανηγυρίσουν την «όποια κι αν είναι» λύση για το χρέος, η οποία θα δεσμεύσει την χώρα σε δεκαετίες σκληρής λιτότητας και πλεονάσματα μαμούθ. Και όσο για τo QE έχουν ακόμα και οι ίδιοι αρχίσει να του λένε “bye bye”, ενώ ο Ντράγκι δεν έδωσε τη Δευτέρα και πολλά περιθώρια αισιοδοξίας.
Facebook Comments