Περίεργη η συμπάθεια αριστερών για τους ισλαμιστές

Ομολογώ ότι έχω μπερδευτεί τους τελευταίους μήνες. Κάθε φορά, που γίνεται μια τρομοκρατική επίθεση σε κάποια ευρωπαϊκή πόλη, από παλαβούς, φανατικούς, ακραίους τζιχαντιστές, διάφοροι αριστεροί «αναλυτές», καταδικάζουν τις επιθέσεις ναι μεν αλλά. Δηλαδή υπό αίρεση. Αποδέχονται μεν ότι είναι ακραίες οι επιθέσεις κι οι δολοφονίες αθώων ανθρώπων στους δρόμους της Βαρκελώνης, του Λονδίνου, του Παρισιού, των Βρυξελλών η στο Τούρκου της Φινλανδίας. Αλλά κρατούν κι ένα φαρμακερό σχόλιο για τους ευρωπαίους. Κρατούν επιφυλάξεις για το κατά πόσο σωστά η όχι έγιναν αυτές οι επιθέσεις κι αυτές οι σφαγές. Όταν τους ακούω, νιώθω ότι κάπου μέσα τους όχι μόνο δικαιολογούν τους τρομοκράτες αλλά μέχρι ενός σημείου επιχαίρουν γι’ αυτές τις επιθέσεις

Δηλαδή για να καταλάβω τον συλλογισμό κάποιων αριστερούληδων…

Όλοι οι μουσουλμάνοι δεν είναι υπεύθυνοι για τις σφαγές και την τρομοκρατία των τζιχαντιστών σήμερα. Σωστά; Σωστά

Αλλά όλοι οι ευρωπαίοι είναι υπεύθυνοι για τις σταυροφορίες που έγιναν πριν από 1000 χρόνια; Και για τις οποίες μέχρι κι ο Πάπας έχει ζητήσει συγγνώμη. Κι όλοι ευθύνονται για την προ 2-3 αιώνων αποικιοκρατία; Σωστά; Λαμπρός ο συλλογισμός σας, σύντροφοι. Αυτό που έλεγαν κάποτε οι ραγιάδες: “Σφάξε με αγά μου να αγιάσω”. Αναρωτιέμαι, πόσο μα πόσο “κολλημένοι” είναι οι κομμουνιστές στο μίσος τους εναντίον της Δύσης, από την οποίαν όμως απολαμβάνουν όλα τα πλεονεκτήματα της, κι όλα τα οφέλη του πολιτισμού της.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι αριστεροί δικαιολογούν και τα εγκλήματα των τζιχαντιστών, όπως κάνουν με τα εγκλήματα των κομμουνιστικών καθεστώτων. Θεωρούν ότι οι προθέσεις τους είναι κατ αρχήν…αγαθές αλλά τους υποχρεώνουν να στραφούν στη βία, ο…ιμπεριαλισμός κι ο καπιταλισμός της Δύσης. Στην πραγματικότητα, αυτό που ενώνει αριστερούς κι ισλαμιστές είναι η κοινή απέχθεια τους προς τη Δύση και προς τις δυτικές αξίες της αστικής, συνταγματικής, φιλελεύθερης δημοκρατίας, της ελεύθερης αγοράς και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Κι εκεί νομίζω ότι βρίσκεται η καρδιά του προβλήματος.

Είναι η ίδια λογική που κρύβεται πίσω από την αντιμετώπιση των θρησκευτικών συμβόλων. Όταν οι αριστεροί βλέπουν έναν ορθόδοξο να προσεύχεται, να έχει στο σπίτι του εικόνες η να φοράει τον σταυρό στο στήθος, τον θεωρούν «θρησκόληπτο». Μπορεί να είναι. Μπορεί να είναι απλώς πιστός στην θρησκεία του. Σε κάθε περίπτωση όμως οι αριστεροί τον αποδοκιμάζουν. Ίσως γιατί έχουν μπερδέψει την χριστιανική, και μόνον, θρησκεία, με το «όπιο του λαού», που έλεγε ο Μαρξ. Αντίθετα, με τα θρησκευτικά σύμβολα των μουσουλμάνων δεν έχουν καμιά αντίρρηση. Το να φοράει μαντήλα μια μουσουλμάνα, που είναι μάλιστα σύμβολο υποτιμητικό για την γυναίκα, καθώς δηλώνει υποταγή στον άνδρα, ή ακόμα και μπούργκα, οι αριστεροί δεν ενοχλούνται. Το θεωρούν σημάδι θρησκευτικής ανεξαρτησίας και δηλώνουν ότι είναι δικαίωμα τους. Το δικαίωμα αυτό, που αναγνωρίζουν στους μουσουλμάνους, δεν το αναγνωρίζουν στους χριστιανούς. Γιατί άραγε, σύντροφοι;