Η ενασχόληση με τα κοινά, με τα προβλήματα του άλλου και τις σχέσεις ισότητας, ελευθερίας και δημοκρατίας, ηχεί θεωρητική, αφηρημένη και άνευ λόγου για πολλούς από εμάς. Την στιγμή όμως που η κρίση και η κατάθλιψη της Ευρώπης συνεχίζεται έξι χρόνια μετά την οικονομική κατάρρευση του 2007-2008, το ρολόι για τα ακροδεξιά κόμματα έχει χτυπήσει και κανείς δεν το ακούει.

Περισσότερα από 20 χρόνια πριν, όταν η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησε το σύνταγμά της, με τη μορφή της Συνθήκης του Μάαστριχτ, η ελπίδα ήταν ότι η Ευρώπη θα προάσπιζε τις αρχές του κοινωνικού συμβολαίου που βάζουν πρώτα τους πολίτες. Όμως τα κόμματα της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς στην Ευρώπη έχουν θέσει τις πολιτικές λιτότητας και των συμφερόντων των τραπεζών (sic), και τις έχουν θέσει πάνω και πριν από τις μεθόδους για μία πραγματική οικονομική ανάκαμψη.

Σήμερα η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας λειτουργεί ως βαλβίδα αποσυμπίεσης. Κάθε φορά, ως αυθόμητο αντανακλαστικό, σε καιρούς πίεσης, υπάρχει εκτόνωση. Είτε προς κάποιο άκρο, είτε με συμμετοχικό οίστρο. Μαζικές συστρατεύσεις, μαζικές εισχωρήσεις σε πολιτικούς χώρους, λαϊκές επαναστάσεις και κάτωθεν εξεγέργεις, είναι αποτελέσματα της εκτόνωσης μιας συλλογικής συνείδησης και ψυχολογίας όχλου.

Στην Ευρώπη, κόμματα όπως τα φασιστικά που είναι κατά των μεταναστών, τα αντι-Ισλαμικά, τα αντισημιτικής και αντι-Ευρωπαϊκής Ένωσης πολιτικής είναι πλέον η δεύτερη ή η τρίτη μεγαλύτερη δύναμη, και όλα αυτά ακόμα και σε μια ζώνη των πρώην φιλελεύθερων κοινωνιών από τη Νορβηγία και τη Φινλανδία στις Κάτω Χώρες και την Γαλλία.

Απέναντι στις παραδοσιακές μορφές οργάνωσης της πολιτικής και απέναντι στους παραδοσιακούς εκφραστές και ρυθμιστές του συστήματος, οι λαοί στρέφονται στην ακροδεξιά με το άλλοθι της αναζήτησης για κατι πιο ριζοσπαστικο, όχι νωχελικό , όχι ανάλγητο.

Ο φασισμός εκφράζονταν, όσο συστημικός και αν ήταν πάντα, ως κάτι ζωντανό αντισυστημικό και ζωηρό με μία φυσική ρώμη. Σ’όλα τα επίπεδα της, η ζωή εκδηλώνει μία περιοδικότητα και ήρθε η σειρά του να επανεμφανιστεί. Περιοδικότητα και κύκλοι, λοιπόν. Πόσω μάλλον, (δοτική του μέτρου, για να υποκύψω στον ορθογραφικό ακκισμό και εγώ), η ιστορία και η πολιτική είναι αυτές που υπηρετούν πιστά αυτές τις φυσικές τάσεις.

Θα έλεγε κανείς πως είναι μιας είδους μόδα που ακολουθείται πιστά από τους leaders, ή καλύτερα αποφεύγοντας τα συνωμοσιολογικά μονοπάτια, ας θεωρήσουμε πως είναι αποτέλεσμα μιας συλλογικής ψυχολογίας που οδηγεί σε αυτές τις ταυτόχρονες αλλαγές. Μιλώ για τις αλλαγές στην πολιτική ταυτότητα των κέντρων οργάνωσης της εξουσίας.

Αυτή την ρυθμική και κυκλική επιστροφή ιστορικών γεγονότων που αλλάζει το προφίλ της ιστορίας μαζικά. Χωρίς να είναι απαραίτητο να διαβάσουμε την δεκάτομη θεωρία των ιστορικών κύκλων του Toynbee, ή να κατέχουμε την έννοια της ιστορικής θεωρίας των περιτροπών του Νίτσε, παρατηρούμε πως μαζικά η ‘’πολιτισμένη’’ Δύση πέρασε από τα βασίλεια, στις αυτοκρατορίες, και από αυτές στο σύγχρονο έθνος κράτος.

Κάθε αλλαγή απαιτούσε κάποιο φόρο αίματος, ανεξαρτήτου προελέυσεως. Άλλες φορές αρκούσε ένα κεφάλι αποκομμένο από το σώματα του βασιλικού ζεύγους, και άλλες φορές ένας παγκόσμιος πόλεμος. Έτσι, από την γαλλική επανάσταση μέχρι τις σύγχρονες αλλαγές και απορυθμίσεις του πολιτικού status quo κάποιου μέρους του πλανήτη, το αίμα αποτελεί την λίπανση των γραναζιών της ιστορίας.

Η παρακμή του σύγχρονου έθνους-κράτους είναι αισθητή σε πολλά επίπεδα και σήμερα για κάθε αλλαγή απαιτείται μια οικονομική κρίση, ενας εμφύλιος ή μια αποσταθεροποίηση του καθεστώτος. Οι δημοκρατίες έχουν χάσει τη νομιμότητά με τους ανθρώπους τους. Όταν η στασιμότητα της δεκαετίας του 1920 επιδεινώθηκε σε βαθιά ύφεση του 1930, οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τη δημοκρατία, άλλη μία φορά.

Ο κλασικός φασισμός ήταν μια συμμαχία, τότε ενός αυταρχικού κράτους με την οικονομική ελίτ και με φοβισμένους απλούς ανθρώπους ως συγκολλητική ουσία για τα παραπάνω.  

Στην Ελλάδα όμως είναι ένας τυχοδιωκτισμός. Ο ίδιος ο Ρουπακιάς αναφέρει στην κατάθεσή του ότι ήταν στο ΚΚΕ πριν ενταχθεί στις τάξεις της Χρυσής Αυγής, άρα ο Ρουπακιάς και ο κάθε Ρουπακιάς είναι απλά άλλος ένας καιροσκόπος που θεώρησε απλά την Χρυσή Αυγή ως εκείνη που τώρα είναι της μόδας και αρκετά ισχυρή για να του προσφέρει αυτά που ζητά.

Αν αυτό ακούγεται οικείο, είναι γιατί επαναλαμβάνεται σήμερα από πολλούς γύρω μας, ο καθένας ορμώμενος από τα δικά του προβλήματα και αγκάθια της ζωής.  Κατηγορούμε, επιτιθόμαστε και αδημονούμε να συστρατευτούμε σε ένα περιβάλλον καθαρότερο στην συνείδησή μας, και απλότερο στους στόχους του. Οι Έλληνες αρεσκόμαστε να βλέπουμε Μεσσίες, λύσεις μοναδικές και τελεσίδικες, στόχους καθαρούς και μονόπρακτα επιτυχίας.

Η πολιτική όμως, ειδικά σήμερα και ειδικά στο Ευρωπαϊκό περιβάλλον δεν είναι ένας απλός Γόρδιος Δεσμός που μπορεί κάποιος να κόψει. Οι εποχές και οι τακτικές αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί και είμαστε τουλάχιστον εκτός μόδας ακολουθώντας τις.  ςing different. ient centralized services, are among the elements that makes Booking different.

Μια περίεργη συστροφή σήμερα είναι ότι η λιτότητα λειτουργεί για τη Γερμανία, όπου το ευρώ είναι σε ισχύ ως υποτιμημένο νόμισμα. Δεν υπάρχει όμως ακροδεξιά δραστηριότητα στη Γερμανία, αυτή τη φορά, επειδή οι Γερμανοί ευημερούν. Η Γερμανία είναι σε θέση να εξάγουν ανεργία. Αλλά σχεδόν κανείς άλλος δεν μπορεί να κάνει το ίδιο.

Η Γερμανική γλώσσα εξάλλου έχει μία μοναδική λέξη, τον όρο schadenfreude (χαρά στο πόνο κάποιου άλλου) και αναπόδραστα αναρωτιόμαστε αν η ίδια επωφελείται από τον πόνο της υπόλοιπης Ευρώπης. Σίγουρα όμως είναι φυγόπονη η κάθε μομφή σε περιπτώσεις προβλήματος, ειδικά την στιγμή που προηγουμένως δεν υπήρχε καμία ένταση ή αντίδραση.

Εν τέλει ακόμα και αν υπάρχουν αυτές οι λακούβες που μας βάζει είτε η Γερμανία είτε το κακό το ριζικό μας, κάθε μονοπάτι έχει λακκούβες με λάσπη, αλλά αυτές οι λακκούβες μπορεί να μας υποδείξουν που να πατήσουμε.

Facebook Comments