Διαδίδεται μια μολυσματική παρανόηση: πως η Δημοκρατία είναι το πολίτευμα εκείνο όπου όλοι αποφασίζουν για όλα, και κάθε ένας έχει γνώμη για τα πάντα.

Η Δημοκρατία όμως είναι κάτι πολύ διαφορετικό. Είναι ένα ιδιαίτερα επιλεκτικό πολίτευμα που κατορθώνει να επινοήσει και να λειτουργήσει ανοιχτούς σε όλους μηχανισμούς και διαδικασίες, μέσα από τις οποίες συγκροτούνται ομάδες με τους καταλληλότερους, τους καλύτερους, τους πλέον αρμόδιους ανάλογα με κάθε ζήτημα.

Για να συζητήσουν, να ακούσουν και να λάβουν αποφάσεις και εν συνεχεία να λογοδοτήσουν για τα αποτελέσματά τους. Είναι ένα πολίτευμα που δομεί και επιβάλλει τις επίπονες, περιοριστικές και αυτόβουλες διαδικασίες εκφοράς και διαπραγμάτευσης του ορθού λόγου.

Γι’αυτό, αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, η Δημοκρατία δεν δίνει τον λόγο σε όλους (σχετικούς και άσχετους) ισότιμα και ισοβαρώς. Δίνει όμως σε όλους την ευκαιρία να διεκδικήσουν τον λόγο και να αποκτήσουν το βάρος εκείνο που προϋποτίθεται για να τον δικαιούνται.

Ο λαϊκισμός υποδυόμενος τη Δημοκρατία, λειτουργεί σαν κάτι παρασιτικές μορφές ζωής στο ζωικό βασίλειο που μιμούνται τα χρώματα και τις φερομόνες άλλων, ώστε να διεισδύσουν στο σώμα τους, στις κοινωνίες τους και να τις ξεκάνουν.

Υπάρχει ένα είδος σφήκας που προσγειώνεται στην κυψέλη και προσομοιώνοντας τις μυρωδιές της βασίλισσας, τη χημική σύσταση των εκκρίσεών της, παραπλανά τις εργάτριες και καταφέρνει να φτάσει ως αυτήν, να τρυγήσει το μέλι, να ξεκάνει το μελίσσι. Ετσι κι o λαϊκισμός καταφθάνει γιομάτος δημοψηφίσματα, φορτωμένος ψηφοφορίες, λόγια ασταμάτητα από όλους για όλα, ανακλήσεις υπευθύνων, απανωτές εκλογές, όλα μέχρι να συμβεί αυτό που επιθυμεί ο εισβολέας.

Οι ισχυρές φερομόνες του ενεργοποιούν μια ακατάσχετη βιολογική αντίδραση: όλοι μιλούν ασταμάτητα, αποκτούν λόγο για τα πάντα, γνωρίζουν δε γνωρίζουν, έχουν δεν έχουν σπουδάσει, δουλέψει, επενδύσει εμβαθύνει στο αντικείμενο. Ο λόγος μετατρέπεται σε φλυαρία, σε ακατάσχετη μπουρδολογία που πολλαπλασιάζεται από επαναλαμβανόμενες ψηφοφορίες, με προσχηματικά ερωτήματα που εμπεριέχουν την διεστραμμένη άσκηση εξουσίας από όποιον τα θέτει, ενώ ελάχιστοι κατανοούν τι ψηφίζουν και γιατί.

Το βασικό σχήμα της Δημοκρατίας, ο διάλογος δηλαδή, παραλλάσσεται και εκφυλίζεται. Μεταπίπτει από τον συγκροτημένο διάλογο με τους ειδικούς σε κάθε θέμα, σε διαδοχικές εκλογές ασχέτων. Υποβαθμίζεται σε δημόσιο τρολάρισμα από λόγια και ανθρώπους που μετεωρίζονται σε ελαστικό πλαίσιο, όπου μπορούν να ισχύουν τα πάντα και τα αντίθετά τους, όπου όλα μπορούν να ειπωθούν από όλους.

Έτσι φθίνει λίγο-λίγο η κυψέλη, η άλογη βασίλισσα υποκαθίσταται από το αρπακτικό ον που αναπαράγει τον εαυτό του, μέχρι να αδειάσουν οι κερήθρες και να σβήσει το χτυπημένο μελίσσι, σε μια φρενίτιδα ανώφελου βουητού.

Facebook Comments