Οι συγκρούσεις Ισραηλινών-Παλαιστινίων, οι θέσεις των κομμάτων, το καθήκον της Δύσης & η Τουρκία

Τα όσα λαμβάνουν χώρα τις τελευταίες ημέρες στο Ισραήλ είναι πολύ λυπηρά, καθώς για άλλη μια φορά αποδεικνύεται πόσο επικίνδυνη είναι η παρουσία δύο διαφορετικών εθνοτικών ομάδων εντός της ίδιας επικράτειας. Στο παρόν άρθρο σκοπός είναι η κατανόηση των θέσεων των κομμάτων απέναντι σε αυτό το πρόβλημα, να καταδειχθεί ότι ο «νετσαγιεφισμός» αποτελεί εγγενές στοιχείο της τρομοκρατίας και ο ρόλος της Τουρκίας. Με βάση τα παραπάνω θα προταθεί και η θέση την οποία οφείλει να πάρει η Ελλάδα και η Δύση γενικότερα έναντι του ζητήματος.

Οδηγός στην κατανόηση των παραπάνω είναι η παρουσίαση του ιστορικού του προβλήματος, καθώς συμβάλλει στο να κάνουμε τις συνδέσεις με το παρόν. Κανένα «σήμερα» δεν μπορεί να κατανοηθεί δίχως το «χθες». Ανατρέχοντας, λοιπόν στην ιστορία παρατηρούμε ότι το εν λόγω ζήτημα ανακύπτει το 1947 ως διένεξη μεταξύ Αράβων και Ισραήλ και συνεχίζεται ως πόλεμος φθοράς κατά του Ισραήλ στο πλαίσιο παλαιστινό-ισραηλινής διένεξης, υποκινούμενης από την ΕΣΣΔ, η οποία επεδίωκε να ανατρέψει την προβολή ισχύος που ασκούσαν οι Η.Π.Α. μέσω του κράτους του Ισραήλ στην περιοχή της Μέσης Ανατολής. Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και εφόσον θέλησε να κλείσει η υπόθεση αυτή μεγάλο μέρος του αραβικού κόσμου παρέμειναν η Τουρκία και το Ιράν έως τις ημέρες μας να τροφοδοτούν την ένταση. Έτσι φτάνουμε στο σήμερα που με τις ευλογίες της Άγκυρας η τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς έχει εξαπολύσει 1500 ρουκέτες εντός του κράτους του Ισραήλ, θέτοντας σε κίνδυνο χιλιάδες άμαχους πολίτες.

Ενδιαφέρον βέβαια, παρουσιάζει η τάση πολλών Μ.Μ.Ε. στον δυτικό κόσμο που επιχειρούν να καλλιεργήσουν την εικόνα ενός «κακού» Ισραήλ καταπιεστή των αράβων. Ο βασικότερος λόγος αυτής της στάσης των ενημερωτικών μέσων είναι η υποστήριξη που απολαμβάνουν από την αριστερή πολιτική οικογένεια οι παλαιστίνιοι και οι αιτίες αυτής της στάσης συνδέονται με την «κληρονομιά» της ΕΣΣΔ και μια γενικότερη φιλοισλαμική προπαγάνδα που ασκούν στο εσωτερικό των δυτικών κρατών. Αξίζει να μεταφερθεί εδώ ότι οι τρομοκράτες καλλιέργησαν εδώ και εβδομάδες ένα σκηνικό έντασης εντός του Ισραήλ, που το 21% του πληθυσμού του είναι άραβες,  αναγκάζοντας την κυβέρνηση να πάρει πιο αυστηρά μέτρα και δημιουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο έναν φαύλο κύκλο βίας. Μάλιστα, προ δύο εβδομάδων ομάδα αράβων δολοφόνησε έναν 16χρονο ισραηλινό.

Πέρα από αυτό, όμως η φιλοαραβική προπαγάνδα στηρίζεται και σε ένα πραγματικό γεγονός: τον θάνατο παιδιών και αμάχων. Όμως, αυτό το δημιουργεί η ίδια η Χαμάς, τοποθετώντας τα οπλοστάσια της σε κοινωνικούς χώρους. Οπότε, βομβαρδίζοντας κανείς τα οπλοστάσια της είναι αναπόφευκτο να προκαλέσει τον θάνατο αμάχων και παιδιών. Η κοινή γνώμη οφείλει να κατανοήσει ότι αυτές οι τρομοκρατικές οργανώσεις στηρίζονται στον «νετσαγιεφισμό». Ο Σεργκέι Νετσάγιεφ σε συνεργασία με τον Μιχαήλ Μπακούνιν στην Κατήχηση του Επαναστάτη προβάλλουν μια αρχή σύμφωνα με την οποία οτιδήποτε ωφελεί την επαναστατική οργάνωση είναι ηθικό, ακόμη και η δολοφονία. Ο ίδιος μάλιστα δολοφόνησε έναν νεαρό φοιτητή τον Ιβάνωφ όταν πρόβαλλε αντιρρήσεις εντός της οργάνωσης του. Διεπόμενη υπό αυτού του πνεύματος η Χαμάς εργαλειοποιεί παιδιά για να προκαλέσει την συμπάθεια της κοινής γνώμης στην Δύση και να ενισχύει το αφήγημα περί κακού Ισραήλ.

Όσον αφορά, ειδικότερα την θέση των κομμάτων φαίνεται να διαμορφώνεται ένα δίπολο μεταξύ των αριστερών και δεξιών κομμάτων. Τα κόμματα του εθνικιστικού λαϊκισμού φαίνεται να ταυτίζονται με τα δεξιά σε αυτό το ζήτημα. Η αριστερά λοιπόν, τάσσεται με την πλευρά των παλαιστινίων για τους λόγους που αναφέραμε παραπάνω. Ένας ακόμη λόγος θα μπορούσε να ανιχνευθεί και στα ίδια τα γραπτά του Κάρολου Μαρξ και πιο συγκεκριμένα στο έργο του Για του Εβραϊκό Ζήτημα, που σύμφωνα με τον Alexis Lacroix αποτελεί «μια υπόσχεση χειραφέτησης της ανθρωπότητας και ένα πρόγραμμα εξάλειψης του ιουδαϊσμού, δηλαδή του εβραίου με την ταυτότητα του». Από την άλλη τα δεξιά και τα κόμματα του εθνικιστικού λαϊκισμού υποστηρίζουν το κράτος του Ισραήλ κάτι που για τα πρώτα οφείλεται σε λόγους πολιτικού ρεαλισμού, ενώ τα δεύτερα λόγω του αντιισλαμικού τους χαρακτήρα, της προσκόλληση τους στην καταπολέμηση της τρομοκρατίας και της επιβολής της τάξης, και ίσως σε μια προσπάθεια να διαχωριστούν από τον εθνικοσοσιαλισμό. Επίσης, η τελευταία πολιτική οικογένεια φαίνεται να εκφράζεται σε επίπεδο αρχών από τον Κάρολο Σμιτ βάσει του οποίου «Μέσω του ότι ένας λαός δεν έχει πλέον την δύναμη ή την θέληση να κρατηθεί στην σφαίρα του Πολιτικού δεν εξαφανίζεται το Πολιτικόν από τον κόσμο. Εξαφανίζεται μόνο ένας αδύναμος λαός». Κατά τον Κάρολο Σμιτ το Πολιτικόν έχει να κάνει με την δυνατότητα προσδιορισμού από το κράτους του εχθρού, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά, εντός του πλαισίου του jus belli, τουτέστιν του δικαίου του πολέμου. Μια αρχή απολύτως ορθή και στηριζόμενοι στην οποία μπορούμε να συναγάγουμε ότι η παρούσα διένεξη θα λήξει μόνο όταν ένας εκ των δύο αντιμαχόμενων παραδοθεί στον «εχθρό» ή αποποιηθεί την συμμετοχή του στο Πολιτικόν.

Κομβικό ρόλο στα τεκταινόμενα φαίνεται να διαδραματίζει η Τουρκία, η οποία προσπαθεί να αποκτήσει ηγετική θέση στον μουσουλμανικό κόσμο. Οι τουρκικές επικοινωνιακού επιπέδου τακτικές αποτελούν απλά ένα στρατηγικό μέσο για την εκπλήρωση αυτού του υπέρτερου σκοπού. Ωστόσο, συναντά εμπόδια από τις ισχυρές κρατικές δομές στην περιοχή, οι οποίες προσπαθούν να διατηρήσουν το αυτεξούσιο τους, αλλά που πλήττονται από την Μουσουλμανική Αδελφότητα μέσω της οποίας ασκεί επιρροή η Τουρκία αλλά και από την Αραβική Άνοιξη στο πρόσφατο παρελθόν. Μην ξεχνάμε ότι οι μάζες σε εκείνη την περιοχή έχουν έντονο συντηρητικό και πολιτικά ισλαμικό προσανατολισμό κάτι ανάλογο που είχαμε συναντήσει στην Ευρώπη τον 18^ο και 19^ο αιώνα από τους χωρικούς της Γαλλίας. Από γεωπολιτική σκοπιά η Τουρκία υποκίνησε αυτή την περίοδο την ένταση, καθώς υπάρχει δυναμική προσέγγισης του Ισραήλ με την Αίγυπτο και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, ενώ άτυπα και με την Σαουδική Αραβία. Αυτή η δυναμική ενισχύει τον άξονα συνεργασίας Ελλάδος – Κύπρου – Ισραήλ και απομονώνει την Τουρκία. Ο Ερντογάν φαίνεται να επιχειρεί να αντιστρέψει αυτή την δυναμική ενισχύοντας τους τρομοκράτες. Προς επίρρωση όλων αυτών αρκεί να αναφέρουμε τα όσα δημοσίευσε η γερμανική εφημερίδα Bild, σύμφωνα με την οποία η Τουρκία και το Κατάρ χρηματοδοτούν την Χαμάς, αλλά και το γεγονός ότι Παλαιστίνιοι που συγκεντρώθηκαν στον τέμενος Ακσά κραύγαζαν «που είσαι Ερντογάν;».

Με βάση τα παραπάνω προκύπτει ότι οι χώρες του δυτικού κόσμου οφείλουν να στηρίξουν το κράτος του Ισραήλ, το οποίο αποτελεί και τον προμαχώνα τους στην περιοχή, αλλά και τις δικτατορίες της Μέσης Ανατολής, οι οποίες περιορίζουν την συμμετοχή των μαζών στην πολιτική, αλλά διατηρούν την τάξη και έχουν κοσμικό χαρακτήρα. Η εναλλακτική είναι η κυριαρχία των ισλαμιστικών τρομοκρατικών ομάδων κάτι που είδαμε τι συνέπειες είχε στην Συρία και στην Λιβύη. Όσον αφορά την Ελλάδα, ειδικότερα, πρέπει να συσφίξουμε περεταίρω τους δεσμούς μας με το Ισραήλ, ερχόμενοι κατ’ ουσίαν σε ρήξη με την παράδοση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που είχε φιλοαραβικό προσανατολισμό. Προς αυτή την κατεύθυνση θα βοηθούσε η αναγνώριση από την Ελλάδα της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ και η ξεκάθαρη δήλωση υπερ του πολέμου που διεξάγει εναντίον της τρομοκρατίας. Ας μην τρέφουμε αυταπάτες, ένα τείχος απέναντι στην Τουρκία είναι πιο αναγκαίο από ποτέ, καθώς διακυβεύεται και η δική μας εθνική ασφάλεια και εδαφική ακεραιότητα.