Ο Βλαντιμίρ Πούτιν

Η ιστορία είναι γεμάτη παραδείγματα ανθρώπων που κατέκτησαν την εξουσία χρησιμοποιώντας σκοτεινά, βδελυρά και αποτρόπαια μέσα. Οι οποίοι εν τούτοις θεωρήθηκαν μεγάλες προσωπικότητες. Ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι μια από αυτές.

Ανήλθε στην εξουσία προερχόμενος και εκμεταλλευόμενος όλο το σκοτεινό και ολιγαρχικό μετασοβιετικό παρακράτος που κυριαρχούσε σε μια καθημαγμένη χώρα.

Ο Πούτιν αναδείχτηκε σε μεγάλη ηγετική προσωπικότητα του καιρού μας όντας το αποτέλεσμα της απόγνωσης μιας πρώην ισχυρής αυτοκρατορίας η οποία συνετρίβη και διαλύθηκε μετά από μια παταγώδη ήττα στο τέλος του Ψυχρού Πολέμου. Αυτός είναι εκείνος ο οποίος εξόρκισε το πνεύμα της απελπισίας από το Ρωσικό μυαλό, για να το αντικαταστήσει με το επικίνδυνο και ρομαντικό πνεύμα της αναγέννησης μιας αυτοκρατορίας που σήμερα υπάρχει μόνον στα βιβλία ιστορίας του 19^ου αιώνα. Και αυτό γιατί μπορεί ο Βλαντιμίρ Πούτιν να μεγάλωσε και να σταδιοδρόμησε ως αξιωματούχος στην ΕΣΣΔ αλλά πέρα από ορισμένες στρατηγικές μεθόδους δεν έχει κανένα σημείο αναφοράς στο παλαιό κομουνιστικό καθεστώς.

Για να καταλάβουμε την ψυχολογία και τους στόχους του Πούτιν πρέπει να τον δούμε με την εικόνα που αυτός θέλει να δείξει στους οπαδούς του ως δηλαδή τον συνεχιστή της μεγάλης Τσαρικής Ρωσίας, ως τον άνθρωπο που θα ξαναδημιουργήσει την Γ’ Ρώμη.

Μέσα στα είκοσι δύο χρόνια  απόλυτης εξουσίας του έχει καθιερωθεί ως κυρίαρχος της πολιτικής σκηνής, ελέγχει τα μέσα ενημέρωσης και τους θεσμούς καθώς και την πανίσχυρη Ρωσική Ορθόδοξη εκκλησία. Διώκει κάθε αντίπαλο με κάθε μέσο. Είναι πραγματικά αδίστακτος! Το 2006 από το νεκροκρέβατο του ο δηλητηριασμένος με Πολώνιο πρώην Ρώσος πράκτορας Λιτβίνκο έγραφε στην τελευταία του δήλωση όπου κατηγορούσε ως υπαίτιο της δολοφονίας του τον Πούτιν: « Έχεις δείξει ότι είσαι τόσο βάρβαρος και αδίστακτος όσο ισχυρίστηκαν οι πιο εχθρικοί επικριτές σου. Έχεις δείξει ότι δεν έχεις κανέναν σεβασμό για την ζωή, την ελευθερία ή οποιαδήποτε πολιτισμένη αξία».  Τα δεκαέξι χρόνια που ακολούθησαν από τότε τον επιβεβαίωσαν πλήρως.

Και άλλοτε στην ιστορία υπήρξαν ηγέτες όπως ο Ναπολέοντας και ο Χίτλερ που συνδυάζοντας την κυριαρχία στο εσωτερικό με έναν δυναμικό αναθεωρητισμό  δρούσαν διεθνώς χωρίς να υπολογίζουν κανέναν. Η διαφορά του Πούτιν με αυτές τις προσωπικότητες όμως έγκειται στην τακτική του να μην διεκδικεί τα πάντα σε σύντομο χρονικό διάστημα εξαντλώντας όλους τους πόρους του για να το πετύχει αλλά αργά και μεθοδικά με σταθερά βήματα ξεδιπλώνει μέσα σε είκοσι χρόνια τις περισσότερες από τις αναθεωρητικές του φιλοδοξίες. Κατέστησε τις περισσότερες από τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες κράτη δορυφόρους της Ρωσίας και επενέβη στρατιωτικά στην Τσετσενία, την Γεωργία, την Συρία, όπου καθιέρωσε τον  σύμμαχο του Άσσαντ ως ηγέτη στην μάχη κατά του Τζιχαντισμού. Το 2014  η κρίση στην Ουκρανία προσέθεσε το  μεγαλύτερο πετράδι στο στέμμα των κατακτήσεων του την Κριμαία, το άλλοτε κέντρο του σπουδαίου ναυτικού του Μέγα Πέτρου. Ενώ το 2016 η φημολογούμενη υπόγεια συνεννόηση με τον πρόεδρο Τράμπ του εξασφάλισε ελευθερία κινήσεων.

Σήμερα ο Ρωσικός αναθεωρητισμός έχει φτάσει στα ανώτερα όρια του έχοντας επεκταθεί από τις Σκανδιναβικές χώρες και τον Αρκτικό Κύκλο έως την Ουκρανία και από την Αν. Μεσόγειο έως την Ιαπωνική θάλασσα. Εδώ και περίπου δύο μήνες παρακολουθούμε την ηρωική αντίσταση και τις τρομακτικές θυσίες του Ουκρανικού λαού που αγωνίζεται υπέρ βωμών και εστιών ενάντια στην απρόκλητη Ρωσική εισβολή. Ποιες όμως ήταν οι επιδιώξεις του Πούτιν;  Ένα άρθρο που αναρτήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου –δύο ημέρες μετά την εισβολή- στην ιστοσελίδα του Ρωσικού πρακτορείου «RIA Novosti» θριαμβολογεί για την τότε γρήγορη προέλαση αποκαλύπτοντας τις αυτοκρατορικές επιδιώξεις του Πούτιν στην Ουκρανία. Έγραφε το εν λόγω άρθρο: « Το Ουκρανικό κράτος θα εκκαθαριστεί, θα αναδομηθεί, θα αποκατασταθεί και θα επανέλθει στην φυσική του θέση ως μέρος του ρωσικού κόσμου, ως τμήμα της ένωσης μεταξύ Ρωσίας και Λευκορωσίας». Δεν είναι όμως μόνον τα άρθρα που αποκαλύπτουν τις αυτοκρατορικές ονειρώξεις του Πούτιν, όλα επάνω του εκφράζουν την μόνιμη κρίση μεγαλείου στην οποία φαίνεται να έχει πέσει.

Το ύφος νονού της νύκτας με το οποίο μιλάει, η απόμακρη και μεγαλεπήβολη εικόνα που θέλει να πλασάρει με τους συνεργάτες μαριονέτες και τα τεράστια γραφεία, όλα είναι σημάδια παράφρονης οίησης. Μπορούμε να τον φανταστούμε μέσα στο περίκλειστο Κρεμλίνο, με τους δαιδαλώδεις διαδρόμους και τα χιλιάδες δωμάτια, να στοχάζεται διάφορα γεωπολιτικά σενάρια. Τα τείχη του Κρεμλίνου είναι ψηλά και τα δωμάτια του απομονωμένα και αυτό έκανε τους στοχασμούς του να απέχουν από την πραγματικότητα. Στο αυτοκρατορικό του μυαλό είχε φτιάξει την εικόνα μιας δύσης καταρρέουσας και χωμένης μέσα σε μια παρακμή πολιτικής ορθότητας, εκφυλισμένης επειδή χορηγεί δικαιώματα σε κοινότητες ΛΟΑΤΚΙ, διχασμένης ανάμεσα στον Γαλλογερμανικό άξονα και την ΕΕ από την μια και τον Αγγλοσαξονικό κόσμο ( ΗΒ και ΗΠΑ) από την άλλη.

Μέσα σε αυτό το σκηνικό που έχει πλάσει νομίζει ότι οι αγωγοί φυσικού αερίου που τροφοδοτούν την Ευρώπη είναι χαλινάρια που θα του επιτρέψουν να απειλεί και να χαλιναγωγεί  την ΕΕ. Δεν τον ενδιαφέρει να κάνει έρευνα για να επαληθεύσει τις απόψεις του για την δύση γιατί νομίζει ό,τι τον επιβεβαιώνουν οι οπαδοί των ακροδεξιών κομμάτων ανά την Ευρώπη που ενστερνίζονται τις ιδέες του και τα οποία χρηματοδοτεί κατά καιρούς. Όπως κάποτε η ΕΣΣΔ χρηματοδοτούσε τα Ευρωπαϊκά Κ.Κ..

Στις 24 Φεβρουάριου 2022 η εισβολή στην Ουκρανία γίνεται. Όλος ο κόσμος παρακολουθεί με κομμένη την ανάσα την προσπάθεια για ένα εντυπωσιακό Ρωσικό «Blitzkrieg» που μέσα σε 72 ώρες θα έχει καταλάβει την χώρα. Αλλά οι ορδές υπό το σήμα «Ζ» γρήγορα βαλτώνουν κάτω από την Ουκρανική αντίσταση και ο θρίαμβος της προέλασης έδωσε την θέση του στις απώλειες, στις σφαγές των αμάχων, στο πλιάτσικο, στην σαρωτική αναθεώρηση των αρχικών στόχων και τέλος στην υποχώρηση προς ανατολάς. Ξαφνικά οι γεωπολιτικές ονειρώξεις διαλύθηκαν και η δύση με τις ασφυκτικές κυρώσεις κατά της Ρωσίας και τον εξοπλισμό της Ουκρανίας φαίνεται πιο ενωμένη από ποτέ απέναντι στον κοινό εχθρό.

Η ήττα που βιώνει στην Ουκρανία είναι μεγάλη. Το αυτοκρατορικό γόητρο του κλονίζεται και αυτό τον κάνει να φοβάται τα χειρότερα. Ξέρει ότι στην μακραίωνη ιστορία του το Κρεμλίνο έχει γίνει ο τόπος για τις χειρότερες παλατιανές συνομωσίες από την εποχή του Ιβάν του τρομερού. Ως ηγέτης που κυβερνά τα τελευταία 20 χρόνια είναι φυσικό να φοβάται και αυτό το αίσθημα τον οδήγησε στην αυτοκρατορική παράνοια. Στις 17 Μαρτίου δήλωσε ότι θα προβεί σε κάθαρση από « προδότες κα αποβράσματα» και κάπως έτσι για ακόμα μια φορά στην ιστορία της η Ρωσία μπήκε σε μια νέα φάση μαζικών διώξεων των αντιφρονούντων πολιτών.

Πώς θα τελειώσει όλο αυτό; Ποιο θα είναι το τέλος του Πούτιν δεν μπορούμε να το προβλέψουμε. Εδώ δεν μπορούμε να διαβάσουμε την ιστορία για να προβλέψουμε το μέλλον. Ο Πούτιν δεν είναι ούτε Χίτλερ, ούτε Μουσολίνι για να τελειώσει απομονωμένος ενώ τα έχει χάσει όλα. Στην Ρωσία με την μηδενική Δημοκρατική παράδοση οι Τσάροι και οι Γενικοί Γραμματείς που είχαν την ισχύ και την πολυετή πορεία του Πούτιν κατέρρεαν όταν απλώς έρχονταν ειρηνικά το βιολογικό τους τέλος.

Ένα όμως είναι σίγουρο ότι στο μελλοντικό βιβλίο της ιστορίας που θα πραγματεύεται την αιώνια μάχη ανάμεσα στην δημοκρατία και την τυραννία η περίπτωση του Βλαντιμίρ Πούτιν  και των μιμητών του  θα καταλαμβάνει ένα πολύ εκτενές κεφάλαιο.

Ένα συμπέρασμα είναι σίγουρο μέσα από τα διδάγματα του παρελθόντος, ότι όσο δυνατή, τρομοκρατική και πανίσχυρη και αν είναι μια τυραννία με τους μονολιθικούς θεσμούς της αυτή ποτέ δεν αντέχει στον χρόνο γιατί βασίζεται στην μόνιμη διατήρηση της εξουσίας από ελάχιστους και όχι στην εναλλαγή της μέσα από την λαϊκή κυριαρχία όπως στα δημοκρατικά καθεστώτα .