Γνωρίζουμε όλοι τις δύσκολες εποχές που περνάει η χώρα μας δημογραφικά. Η πληθυσμιακή και ηλικιακή παρακμή μας όμως υποκρύπτει και άλλες επιζήμιες καταστάσεις για την κοινωνία που δεν φαίνονται με την πρώτη ματιά.

Το ότι μέσα σε 10 χρόνια έχουν κλείσει εκατοντάδες δημοτικά σχολεία και γυμνάσια και άλλα τόσα νηπιαγωγεία ασφαλώς σηματοδοτεί ότι μειώθηκε ο αντίστοιχος τουλάχιστον αριθμός παιδιών.

Για να μειώθηκε ο αριθμός των παιδιών που αντιστοιχούν σε τόσα και τόσα κλειστά σχολεία τότε μειώθηκε και ο αριθμός των γάμων και άρα των ζευγαριών που δημιουργούσαν τα τόσα και τόσα παιδιά αυτά.

Για να μειώθηκε λοιπόν ο αριθμός των ζευγαριών τόσο πολύ αυτό σημαίνει ότι για πρώτη φορά εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες η Ελλάδα έχει πολύ λιγότερες νέες οικογένειες από ποτέ.

Και αυτό είναι κάτι που έχει γίνει αισθητό. Στα σημερινά ζευγάρια που είναι σε ώριμη ηλικία γάμου – άνω των 30 – ένα από τα σημαντικότερα παράπονα τους είναι η έλλειψη κοινωνικού κύκλου ή με άλλα λόγια η έλλειψη άλλων ζευγαριών ή ακόμα καλύτερα άλλων οικογενειών.

Και εδώ ακριβώς είναι το ζήτημα ότι όχι μόνο έχουμε πολύ λιγότερα ζευγάρια και πολύ λιγότερες οικογένειες αλλά ακριβώς επειδή τα νεαρά ζευγάρια δεν κάνουν παιδιά δεν ξεκινάει και ο κύκλος εκείνος που θα δημιουργούσε τις συνθήκες για την κοινωνικοποίηση την παραδοσιακά ελληνική που όλοι γνωρίζαμε.

Δηλαδή αν σήμερα έχουμε λιγότερα ζευγάρια και αν τα λιγότερα αυτά ζευγάρια στη μεγάλη τους πλειοψηφία αργούν ή δεν κάνουν καθόλου παιδιά τότε δεν κοινωνικοποιείται και το ζευγάρι καθώς μην υπάρχοντας παιδιά, δεν υπάρχουν σχολικές δραστηριότητες (για να γνωριστούν με άλλες οικογένειες και άλλα παιδάκια), δεν υπάρχουν γιορτές παιδιών και γενέθλια και παιδικά πάρτι και φυσικά δεν υπάρχουν κουμπάροι, δεν υπάρχουν συγγενείς, θειοι, ξαδέλφια κλπ και δεν δημιουργούνται νέοι συγγενείς, νονοί κλπ.

Κάθε νέο πρόσωπο σε μία οικογένεια δημιουργεί ένα δικό του κύκλο δραστηριοτήτων, εορτών, επετείων και άρα μία ολόκληρη σειρά κοινωνικών επαφών.

Όσο περισσότερα τα μέλη της οικογένειας τόσο περισσότερες είναι οι γιορτές και κοινωνικές εκδηλώσεις. Όσο όμως τα λιγοστά σημερινά ζευγάρια παραμένουν ζευγάρια και δεν γίνονται ποτέ  οικογένειες με παιδιά, τόσο λιγότερες οι κοινωνικές γιορτές και εκδηλώσεις.

Και κάπως έτσι φτάνουμε στον τίτλο του άρθρου που αντικατοπτρίζει την μετα+μνημονιακή Ελληνική πραγματικότητα που είναι ότι οι Έλληνες σήμερα, αλλάζοντας την παραδοσιακή ελληνική οικογένεια με τα τουλάχιστον δύο παιδιά (που επικράτησε τη δεκαετία του 90) έφτασαν  σήμερα να αποτελούνται από άτεκνα ζευγάρια η μοναχικούς μεσήλικες ζουν πολύ μοναχικές ζωές.

Ακόμα χειρότερα υπολογίζεται ότι ένας στους δύο ενήλικες άνω των 30 είναι μόνος του με μικρές σχετικά πιθανότητες να παντρευτεί ενώ τα ποσοστά διαζυγίων σιγά-σιγά και στην Ελλάδα αγγίζουν το 40%.

Επομένως οι Έλληνες είναι πιο μόνοι από ποτέ.

Ο Έλληνας που ξέραμε ο γλεντζές με τις οικογενειακές εορτές εκδηλώσεις χορούς και γλέντια ανήκει στο παρελθόν.

Αυτό είναι μία συνειδητοποίηση πολύ σκληρή.

Εάν την προσθέσουμε στο ότι τη δεκαετία των μνημονίων μόλις ένα 30% του πληθυσμού κατάφερε να κρατηθεί γερά στη μεσαία τάξη θα δούμε ότι σε συνδυασμό με την οικονομική ανασφάλεια και γιατί όχι τη φτώχεια,  στο υπόλοιπο 70% οι Έλληνες ζουν μόνοι τους και φτωχικά.

Το 30% της μεσαίας και ανώτερης μεσαίας τάξης που μπορεί τουλάχιστον οικονομικά να ζει μία λίγο πιο άνετη ζωή, ζει και αυτό εξίσου μοναχικά τόσο λογω της εντατικής εργασίας και υποχρεώσεων όσο και γιατί σε κοινωνιολογικό επίπεδο αναπόφευκτα δέχεται τις συνέπειες της ανωτέρω τεράστιας αλλαγής της ελληνικής οικογένειας και κοινωνίας.

Είναι γνωστό ότι τα ζευγάρια κάνουν παρέα κατά κανόνα με άλλα ζευγάρια και οι οικογένειες με άλλες οικογένειες και δύσκολα πια προσκαλούν μέσα σε αυτές single άνδρες ή γυναίκες.

Ταυτόχρονα η ελληνική κοινωνία είναι πιο ταξική από ποτέ καθώς ακόμη και οι ευπορότεροι μέσα στην κρίση αναγκάστηκαν να κάνουν παρέα μόνο με εξίσου εύπορους ώστε να αποφύγουν ανθρώπους και συγγενείς που ήταν σε κακή οικονομική κατάσταση με συνέπεια να επανερχόμαστε στον αρχικό τίτλο του άρθρου ότι όλοι δηλαδή ζουν όλο και πιο απομονωμένοι από τους υπόλοιπους. Και αυτό πέρα απ τα ανωτέρω κάνει τους ανθρώπους να έχουν στρεβλή αντίληψη της πραγματικότητας.

Φυσικά δεν είναι μόνο τα ζευγάρια και οι οικογένειες οι μόνες μονάδες μέσα από τις οποίες υπάρχει κοινωνικοποίηση στην Ελλάδα αλλά είναι οι μόνες μέσα από τις οποίες οργανώνεται ουσιαστικά μία κοινωνία και αποκτά ψυχολογική συνοχή.

Πέρα από αυτές προφανώς υπάρχουν οι παραδοσιακές φιλίες αλλά αυτές αφορούν είτε ανθρώπους πολύ νέους είτε πολύ μεγάλους σε ηλικία, όταν και τα προσωπικά συμφέροντα υποχωρούν έναντι των ιδεωδών.

Με άλλα λόγια το κύριο μέρος της σύγχρονης εξωστρέφειας και κοινωνικοποίησης μονοπωλείται  από νέους ανθρώπους και αποκλειστικά στην λεγόμενη φοιτητική ζωή όπου  και εκεί μετά από μία περίοδο υψηλής κοινωνικής έξαρσης ακολουθεί μία απότομη  ατομικόποίηση και καθοδική εσωστρέφεια.

Λόγω της εξωφρενικής διευκόλυνσης της πρόσβασης στην τριτοβάθμια εκπαίδευση επήλθε υπερπληθωρισμός των φοιτητών στην Ελλάδα, τόσο ώστε η κοινωνικοποίηση άλλα και η διασκέδαση να είναι προνόμιο αποκλειστικά αυτής της  κοινωνικής  ομάδας που περιλαμβάνει σχεδόν το σύνολο των νέων ανθρώπων και λόγο του ηλικιακού της και μορφωτικού της χαρακτήρα έχει την τάση να αποκλείει όλους τους υπόλοιπους.

Με άλλα λόγια δεν περισσεύουν νέοι άνθρωποι εκτός φοιτητικών σχολών στη χώρα μας ώστε να κοινωνικοποιηθούν οπουδήποτε αλλού πέρα από φοιτητικές παρέες και τις φοιτητουπολεις.

Και ναι μεν οι δείκτες στην Ελλάδα παρουσιάζονται κατά τα λοιπά παρηγορητικοί παρά τον κορονοϊό, παρά τα μνημόνια, και παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία αλλά ένα ακόμα πρόβλημα που υπάρχει εδώ και πολύ καιρό βάσει όλων των ανωτέρω είναι ότι ακόμη και οι εύποροι στην Ελλάδα και η μεσαία τάξη δεν μπορούν να χαρούν αυτά που έχουν όταν όλοι οι υπόλοιποι Έλληνες παραμένουν σε μία σχετικά φτωχική κατάσταση και είναι απομονωμένοι μεταξύ τους.

Ένας άνθρωπος που εσοδεύει καλά χρήματα δεν μπορεί να τα χαρεί όταν όλοι οι φίλοι του έχουν μικρά ή μεγάλα προβλήματα και δεν μπορούν να τον ακολουθήσουν σε αυτά που κάνει.

Ένα ζευγάρι ακόμα και αν τα πάει καλά οικονομικά και μπορεί να χαίρεται πράγματα, δεν μπορεί να μακροημερεύσει ικανοποιητικά εάν δεν έχει κι άλλους σημαντικούς ποιοτικά ανθρώπους για να μοιραστεί τη ζωή του.

Κατά τούτο η σημερινή κοινωνία ζει σε μία μόνιμα ανάπηρη κατάσταση.

Facebook Comments