Το νομικό πρόβλημα των εταιρειών διαχείρισης των Funds με απλά λόγια

Τα τελευταία χρόνια, το μεγαλύτερο μέρος των μη εξυπηρετούμενων τραπεζικών δανείων έχει πωληθεί από τις Τράπεζες σε ξένες εταιρείες (funds) δυνάμει τιτλοποίησης.

Οι εταιρείες αυτές, θα πρέπει υποχρεωτικά να αντιπροσωπεύονται στην Ελλάδα από Εταιρείες Διαχείρισης, οι οποίες θα πρέπει να πληρούν συγκεκριμένους όρους για τη λειτουργία τους.

Ωστόσο, στη συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων, από επιλογή των ως άνω αλλοδαπών εταιρειών και των πιστωτικών ιδρυμάτων, η τιτλοποίηση-μεταβίβαση των απαιτήσεων των τελευταίων στις πρώτες και η ανάθεση της εντολής εκπροσώπησης/διαχείρισης από τις ελληνικές εταιρείες διαχείρισης έχει γίνει με βάση έναν προϋφιστάμενο Νόμο, δηλαδή το Ν. 3156/2003 και όχι με το Ν. 4354/2015, ανεξάρτητα αν αυτές ιδρύθηκαν και λειτουργούν με βάση τον τελευταίο.

Το νομικό ζήτημα, το οποίο έχει απασχολήσει έντονα το τελευταίο διάστημα τη Δικαιοσύνη, συνίσταται στη νομική αδυναμία, λόγω έλλειψης σχετικής νομιμοποίησης (ενεργητικής), οι εταιρείες διαχείρισης αυτές να παρίστανται ενώπιον των Δικαστηρίων ή να προβαίνουν σε πράξεις αναγκαστικής εκτέλεσης για λογαριασμό των αλλοδαπών funds που φέρονται να εκπροσωπούν εφόσον η τιτλοποίηση-μεταβίβαση των απαιτήσεων και η ανάθεση διαχείρισης σε αυτές έγινε με βάση το ν. 3156/2003, ο οποίος ναι μεν στο άρθρο 10 παρέχει στις εταιρείες διαχείρισης τη δυνατότητα εξώδικων διαχειριστικών, νομικών ή υλικών πράξεων, με σκοπό την είσπραξη για λογαριασμό του αλλοδαπού fund της απαίτησης από τον οφειλέτη, στο πλαίσιο σύμβασης εντολής μεταξύ fund και εταιρείας διαχείρισης, αλλά δεν παρέχει στις τελευταίες παράλληλα εξουσίες να προβαίνει σε διαδικασίες αναγκαστικής εκτέλεσης (κατασχέσεις, πλειστηριασμούς κλπ.) ή να παρίσταται σε δίκες ως μη δικαιούχος και μη υπόχρεος διάδικος, όπως αντίθετα κατ’ εξαίρεση προβλέπεται με το άρθρο 2 παρ. 4 ν. 4354/2015.

Επομένως, ανεξάρτητα από το νομικό καθεστώς ίδρυσης και λειτουργίας της εταιρείας διαχείρισης, και με δεδομένο το γεγονός ότι τα δύο ως άνω νομοθετήματα λειτουργούν παράλληλα, κρίσιμο είναι ποια από τις δύο νομοθετικές ρυθμίσεις εφαρμόστηκε σε κάθε περίπτωση, καθώς καθεμία λειτουργεί με τους δικούς της όρους, διαδικασία και πλαίσιο υπό το ανωτέρω πρίσμα.

Υπέρ αυτής της άποψης, ότι δηλαδή αν η μεταβίβαση-τιτλοποίηση και η ανάθεση διαχείρισης έχουν λάβει χώρα με το ν. 3156/2003 δεν εφαρμόζεται η κατ’ εξαίρεση νομιμοποίηση του ν. 4354/2015, έχει ταχθεί σημαντική μερίδα της νομολογίας, με κορωνίδα τους τις με αρ. 822/2022 και 823/2022 Αποφάσεις του Αρείου Πάγου.

Πρόσφατα, το ζήτημα παραπέμφηκε στην Πλήρη Ολομέλεια του Αρείου Πάγου, προκειμένου να κρίνει για το ζήτημα, για το ενιαίο της νομολογίας, παρά το γεγονός ότι οι αντίθετες νομικές απόψεις που έχουν επικρατήσει έχουν επικριθεί ως στερούμενες επαρκούς αιτιολογίας.