Η απρόσμενη εκλογή του Ντόναλτν Τραμπ στην προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών άνοιξε για άλλη μια φορά τη συζήτηση περί επικράτησης του λαϊκισμού και της αντισυστημικής ψήφου. Μαζί με την ακατάσχετη κινδυνολογία των περισσότερων “ειδικών” που είδαν την συντέλεια του κόσμου στην εκλογή  Τραμπ, η αντιμετώπιση της λαϊκής ετυμηγορίας από τους περισσότερους τόσο στην Ευρώπη όσο και στη χώρα μας ήταν τραγικά αναμενόμενη και προβλέψιμη με αφορισμούς κατά του λαϊκισμού, της ανεύθυνης ψήφου, της ανόδου του ρατσισμού και της ξενοφοβίας κ.ο.κ. Αυτού του είδους η αφ υψηλού κριτική στην “ανορθόδοξη” ψήφο των πολιτών τόσο στην Ευρώπη όσο και εσχάτως στην Αμερική, είναι εντελώς επιδερμική, κοντόφθαλμη αλλά και επικίνδυνη, αφού δεν αντιμετωπίζει την γιγάντωση των πολιτικών άκρων αλλά την τροφοδοτεί. Δεν βλέπει το πρόβλημα αλλά τις συνέπειες. 

Η εκλογή Τραμπ στις ΗΠΑ, η νίκη του “Brexit” στο δημοψήφισμα της Βρετανίας, η άνοδος των εθνικιστικών κομμάτων στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης όπως και το “Όχι” στο ελληνικό δημοψήφισμα πέρυσι, έχουν έναν κοινό παρονομαστή: Την ψήφο των πολιτών ενάντια στις ελίτ, σε οτιδήποτε τους υπαγορεύει ως σωστό το πολιτικό, οικονομικό και μιντιακό σύστημα. Οι πολίτες της Δύσης γυρίζουν την πλάτη στην παγκοσμιοποίηση και σε ό,τι αυτή αντιπροσωπεύει. Μεγάλα τμήματα των δυτικών κοινωνιών που τις τελευταίες δεκαετίες γνώρισαν μια οικονομική ευημερία σήμερα μπαίνουν στο περιθώριο και κινούνται στα όρια της φτώχειας. Αναπόφευκτα, άλλοτε δικαίως κι άλλοτε αδίκως, αντιλαμβάνονται το βιοποριστικό τους πρόβλημα ως συνέπεια της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας. Νιώθουν αποκομμένοι από τα κέντρα των αποφάσεων θεωρώντας ότι οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ αδιαφορούν γι αυτούς και νοιάζονται μόνο για τις τράπεζες και τα μεγάλα συμφέροντα. Η αντισυμβατική λοιπόν ψήφος είναι κυρίως έκφραση τιμωρίας απέναντι στο “σύστημα” και λιγότερο ιδεολογική ή πολιτική επιλογή.

Πέρα απ την οικονομική διάσταση του φαινομένου όμως υπάρχει μια βαθύτερη αιτία που δεν είναι άλλη απ τη στροφή των δυτικών κοινωνιών στο εθνικό κράτος. Οι πολίτες αναζητούν ξανά την εθνική κοινωνία, την πολιτιστική τους ταυτότητα, τις παραδόσεις τους. Εκδηλώνουν με ανησυχία αλλά και οργή πολλές φορές την αντίθεσή τους στο πολυπολιτισμικό κοινωνικό μοντέλο που τις τελευταίες δεκαετίες επιχειρεί να ισοπεδώσει τα πάντα στο όνομα μιας αδιευκρίνιστης “προόδου”. Αντιτάσσονται στην ανοιχτή κοινωνία, στα διάτρητα σύνορα και στην πολιτική των “δικαιωμάτων” κάθε μειονότητας εις βάρος της πλειοψηφίας. 

Η στροφή αυτή στην άκρα Δεξιά λέει ξεκάθαρα ότι η λεγόμενη “προοδευτική” πολιτική που υιοθέτησαν τις τελευταίες δεκαετίες η Δεξιά και η Αριστερά, απέτυχε παταγωδώς. Οι πολίτες στρέφονται στον εθνοκεντρισμό, αναζητούν την εθνική τους ταυτότητα. Θέλουν περιορισμό της λαθρομετανάστευσης και της αλλοίωσης της κοινωνίας τους κυρίως από το ισλαμικό στοιχείο, θέλουν περισσότερη ασφάλεια και ελευθερία στον τόπο τους. Οι πολίτες της Αμερικής όπως και πολλών Ευρωπαϊκών χωρών βλέπουν αγανακτισμένοι τους μετανάστες να απολαμβάνουν περισσότερα προνόμια από τους ίδιους την ώρα που αυτοί δουλεύουν σκληρά και πληρώνουν δυσβάστακτους φόρους. Βλέπουν το Ισλάμ να εισβάλλει επιθετικά στις δυτικές κοινωνίες χωρίς να αφομοιώνεται. Βλέπουν τα χριστιανικά ήθη και έθιμα να παραμερίζονται και πολλές φορές να απαγορεύονται δια νόμου, στο όνομα του σεβασμού στις άλλες θρησκείες. Νιώθουν ξένοι στην ίδια τους την πατρίδα. Όμως το ένστικτο της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης στους λαούς είναι έμφυτο και ανίκητο. 

Οι αστικές δυνάμεις της “πολιτικής ορθότητας” στην Ευρώπη και την Αμερική απέτυχαν να αφουγκραστούν αυτές τις αγωνίες και τα προβλήματα των πολιτών τους. Διοικούν εγκλωβισμένοι στο δικό τους μικρόκοσμο, πλήρως αποκομμένοι από την πραγματικότητα και τα προβλήματα των κοινωνιών. Ακόμα και τώρα αρνούνται να δουν την τραγική τους αποτυχία και τα λάθη τους. Κλείνουν τα μάτια στην πραγματικότητα και αντί να ακούσουν το μήνυμα των λαών, προσπαθούν ως αλάνθαστες αυθεντίες να τους νουθετήσουν, άλλοτε με κηρύγματα “πολιτικής ορθότητας” κι άλλοτε με απειλές. Αρνούνται να δουν τις αιτίες που προκαλούν την στροφή των πολιτών στις “αντισυστημικές” φωνές και στα πολιτικά άκρα. Αντί να αντιμετωπίσουν τα ακραία προβλήματα, καταδικάζουν τις “ακραίες” λύσεις. Όμως έτσι, μόνο στο χάος μπορούν να οδηγήσουν. Οι κοινωνίες μιλάνε ανοιχτά και ξεκάθαρα. Αν οι αστικές δυνάμεις συνεχίσουν να κλείνουν τα αυτιά τους θα παραδώσουν πολύ σύντομα τα κλειδιά στην ακρότητα και την παράνοια με απρόβλεπτες συνέπειες. 

Facebook Comments