Καθεστωτικοί ή… Επαναστάτες;

Καινούργια κόντρα έχει ξεσπάσει το τελευταίο διάστημα ανάμεσα σε Κυβέρνηση και Αντιπολίτευση με βασικό θέμα πλέον την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης κατά βάση, μα και την διατήρηση των θεσμών ως αναλλοιωτους. Τι συμβαιίνει λοιπόν στη χώρα τωρα; Πάμε σε καθεστώς Δικτατορίας σιγά σιγά τώρα που βγήκαμε και στις αγορές, τώρα δηλαδή που “ρολλάραμε” στην ουσία το Ομόλογο του Σαμαρά; 

Πάμε σε καθεστώς Δικτατορίας τώρα που ο Γιάνης ζητά ειδικό Δικαστήριο για τον Πρωθυπουργό; Πάμε σε καθεστώς Δικτατορίας τώρα που ο Υπουργός Δικαιοσύνης μας λέει ξεκάθαρα ότι επειδή του ίδιου δεν του αρέσει η απόφαση για την Ηριάννα θα αλλάξει τη σύνθεση για να πάρει την απόφαση που θέλει; Πάμε σε καθεστώς Δικτατορίας μήπως, τώρα που η Ελληνική Αστυνομία έγινε υπηρεσία ασφαλούς μεταφοράς των μελών του Ρουβίκωνα; Πάμε σε καθεστώς Δικτατορίας μήπως, πριν την 3η αξιολόγηση και την αλλαγή του συνδικαλιστικού νόμου; 

Πάμε σε καθεστώς Δικτατορίας μήπως από τότε που ο κος Παππάς με το νόμο του ήθελε να ελέγξει απόλυτα τα ΜΜΕ; Πάμε όντως τελικά σε καθεστώς Δικτατορίας; Είναι τόσο ικανοί άραγε, ώστε να ανατρέψουν το πολίτευμα της χώρας; Αυτό είναι εν τέλει το σχέδιό τους; Ή μήπως προσπαθούν να πετύχουν κάτι άλλο και δυστυχώς μέχρι στιγμής τα καταφέρνουν;

Ας μπούμε λοιπόν σε λιγο βαθύτερα νερά.. Το μόνιμο επιχείρημα για την παλαιότερη δράση των σημερινών κυβερνώντων – “ακτιβιστών” (θεωρώ για εκείνους πιο δόκιμο τον όρο αριβίστες και όχι ακτιβιστές), ήταν η… Επανάσταση! Τι είναι λοιπόν η Επανάσταση; Επανάσταση: Ανατροπή των θεσμών, με τρόπο που δεν επιτρέπουν οι Θεσμοί. Ορισμός. Αυτό που διαβάζουμε δηλαδή, είναι η επανάσταση. Ας δούμε τώρα στην πράξη πώς αυτό πραγματοποιείται, ή τουλάχιστον έτσι δίνει την εντύπωση, σε εκείνους που χρειάζεται. Χρόνια και χρόνια τώρα, όσοι κυκλοφορούμε στο δρόμο και έχουμε επαφή με τον κόσμο, ακούμε τη γνωστή σε όλους μας φράση: “Άσε μας Χριστιανέ μου, ποιά Δικαιοσύνη; Ήταν ποτέ ανεξάρτητη η Δικαιοσύνη;” 

Ο υπογράφων το άρθρο τούτο δεν υιοθετεί σε καμία περίπτωση τη φράση αυτή αλλά για σκεφτείτε λιγο. Ο κόσμος βλέπει κατα τη δική του κρίση ότι η Δικαιοσύνη μεριμνά υπέρ κάποιας μερίδας ατόμων και δεν είναι εξίσου αποτελεσματική σε όλους τους πολίτες τα προηγούμενα χρόνια. Και σήμερα βλέπει τον Πρωθυπουργό του να χρησιμοποιεί ακριβώς τα λόγια τους για την Ελληνική Δικαιοσύνη. Και στην αντίπερα όχθη, βλέπει την αντιπολίτευση να υπερασπίζεται μια Δικαιοσύνη “Αναξιόπιστη” κατά τα λεγόμενα του κόσμου πάντα. Καταφέρνει λοιπόν για άλλη μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας, ο απόλυτος πολιτικός κυρίαρχος σήμερα στην Ελλάδα, να παρασύρει την Αντιπολίτευση σε νερά που ο ίδιος επιθυμεί! Να υποδύεται ξανά τον αντιθεσμικό, αλλά πάντα με πρόσημο τάχα το συμφέρον του λαού, να βάζει απέναντι τους παλιούς τάχα αναξιόπιστους θεσμούς τους οποίους υπερασπίζεται με πάθος η Αντιπολίτευση, κι έτσι, ως Ρομπέν των Δασών, προσπαθεί για άλλη μια φορά να δείξει στον κόσμο ότι μάχεται υπέρ του. Και το θέμα ειναι ότι τα καταφέρνει! 

Και στο στενό ακροατήριο του; Φαίνεται πια ως ο πραγματικός Επαναστάτης που ανατρέπει τους Θεσμούς! Ένα παιγνίδι λοιπόν στο οποίο ο Αλέξης Τσίπρας κερδίζει κατά κράτος. Και για μία ακόμη φορά, καθόλου παράξενο άλλωστε μας έχει συνηθίσει, η αντιπολίτευση σέρνεται πίσω του και χορεύει στους ρυθμούς που της χτυπάει τα νταούλια. 

Και όσο και οι δύο ασχολούνται με τους Θεσμούς, η χώρα βυθίζεται κι άλλο. Κι ο κόσμος αγανακτεί κι άλλο. Και οι αντιδράσεις ειναι δύο: 1) Αποχή απο τις επόμενες κάλπες, 2) Στήριξη Τσίπρα γιατί παλεύει τάχα απέναντι σε όλους. Συμπέρασμα; Και ο Τσίπρας παίζει έξοχα το παιγνίδι του, αλλα και η Αντιπολίτευση του δίνει ελεύθερα το πεδίο για να το κάνει.