Η οικονομία διαλύει τις γενιές Χ – Millennial (Αποκλεισμός από την ιδιοκτησία & την οικογένεια) ΙΙ
«Η ζωή είναι καλύτερη τώρα από ό, τι σχεδόν οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία», έγραψε ο 2015 ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Angus Deaton
1. «Η ζωή είναι καλύτερη τώρα από ό, τι σχεδόν οποιαδήποτε στιγμή στην ιστορία», έγραψε ο 2015 ο βραβευμένος με Νόμπελ οικονομολόγος Angus Deaton στην πρώτη γραμμή του πιο πρόσφατου βιβλίου του.
2. Έχετε απόφοιτους που ξεκινούν από £ 40.000 έως £ 45.000 στο Λονδίνο και δεν παίρνουν τις θέσεις εργασίας επειδή δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να ζήσουν στο Λονδίνο ή δεν μπορούν να αντέξουν οικονομικά να αγοράσουν επειδή είναι τόσο ακριβό. (Guardian)
Αυτή είναι η πρώτη γενιά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που βλέπουμε ότι συμβαίνει και αυτό οφείλεται κυρίως στην αγορά κατοικίας”.
3. «Όλοι εδώ απόψε που μιλούν για μεταρρυθμίσεις”, ανέφερε , “μιλούσαν για μεταρρυθμίσεις για τις μελλοντικές γενιές. (Washington Post)
Τίποτα δεν πρέπει να αλλάξει για τους σημερινούς δικαιούχους.
Οι Boomers έχουν απορροφήσει πολλές οικονομικές ευκαιρίες χωρίς να ασχοληθούν με το να διατηρήσουν πολλά για τις επόμενες γενιές.
Έκαψαν πολλά φτηνά ορυκτά καύσιμα, γεμίζουν την ατμόσφαιρα με αέρια που παγιδεύουν θερμότητα και πιθανότατα δεν θα πληρώσουν ποτέ το κόστος αποφυγής της καταστροφικής αλλαγής του κλίματος.
Πήραν τον έλεγχο της Ουάσινγκτον στη στροφή της χιλιετίας και το χρησιμοποίησαν για να συγκεντρώσουν πολλά ομοσπονδιακά χρέη, ακόμη και πριν το χτύπημα της μεγάλης ύφεσης.
Όταν κοιτάζετε τους αριθμούς, τα πλεονεκτήματα που οι boomers έχουν απολαύσει κόβουν την ανάσα. Ξεκινήστε με την οικονομία.
Οι Boomers πήγαν να εργαστούν σε μια αγορά εργασίας εξαιρετική : Παρείχε εργασία για τεράστιες μάζες Αμερικανών, ακόμη και για εκείνους που δεν πήγαν στο κολέγιο.
Ένας μοναδικός εργαζόμενος θα μπορούσε να συντηρεί άνετα μια οικογένεια. Οι εργαζόμενοι μπορούσαν να προάγονται στις επιχειρήσεις τους και να εργαστούν στη μέση τάξη. Τα εισοδήματα αυξήθηκαν σε όλους τους τομείς.
Άνοιξαν το παγκόσμιο εμπόριο και παρακολούθησαν τα εκατομμύρια των αμερικανικών μεταποιητικών επιχειρήσεων να εξαφανίζονται.
Ερευνα του οικονομολόγου του MIT Daron Acemoglu και συναδέλφων του δείχνει ότι η παγκοσμιοποίηση του εμπορίου με την Κίνα, η μεγαλύτερη κινητήρια αιτία αυτών των απωλειών, από μόνη της κοστίζει στην Αμερική τουλάχιστον 2 εκατομμύρια θέσεις εργασίας.
Στη συνέχεια, οι boomers δεν επένδυαν αρκετά σε νέα προγράμματα κατάρτισης για τους νέους εργαζόμενους, ιδιαίτερα τους άνδρες, οι οποίοι κάποτε θα μπορούσαν να υπολογίζονται στις εργοστασιακές θέσεις εργασίας για να τους δώσουν έναν τρόπο ζωής της μεσαίας τάξης.
Επέτρεψαν το κόστος των κολεγίων να υπερδιπλασιαστεί από το 1982 έως το 2012: Πολλοί από αυτούς έλαβαν δάνεια για να στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο.
4. Οι boomers διατηρούν χαμηλούς τους φόρους τους, αλλά η επόμενη γενιά των εργαζομένων ξεκινάει με έναν ογκόλιθο χρέους που έχει κολλήσει στην πλάτη τους. Όλα αυτά για κανένα προφανές κέρδος.
Σήμερα, οι άντρες που μεγάλωσαν στη μεσαία τάξη είναι πιθανό να κερδίσουν λιγότερα από ό, τι οι πατέρες τους καθώς είναι αναγκασμένοι να κερδίσουν περισσότερα.
5. Αυτοί που δεν πήγαν στο κολέγιο έβρισκαν θέσεις εργασίας στα εργοστάσια όπου μπορούσαν να βγάζουν αρκετά χρήματα για να παντρευτούν και να αυξήσουν τις οικογένειες της μεσαίας τάξης. Αγόραζαν σπίτια, καινούργια αυτοκίνητα, εξοικονομούσαν για συνταξιοδότηση και είχαν τα 2,5 παιδιά που ήθελαν.
Τότε αυτά τα παιδιά – Millennium- μεγάλωσαν. Και τι έκαναν οι γονείς τους γι αυτούς;
Τους έγραφαν σε χιλιάδες εξωσχολικές δραστηριότητες, τους προστατεύονταν από κάθε αποτυχία και απογοήτευση και προσπάθησαν να συντηρήσουν κάθε λεπτό της ζωής τους για να αποφύγουν κάθε είδους πόνο και πόνο.
Toυς καναν Πλύση εγκεφάλου για να πάνε στο κολέγιο με κάθε κόστος και τους ενθάρρυναν να αναλάβουν τρελά ποσά χρέους για να το κάνουν.
Τέλος νομιμοποίησαν την έκτρωση, εισάγοντας ένα ολοκαύτωμα το οποίο έχει κοστίσει πάνω από 50 εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, και κατέστρεψαν τις οικογένειές τους.
6. “Ο Milton Friedman έπεισε μια γενιά ότι ο εγωισμός ήταν η φυσική κατάσταση της ανθρωπότητας και ότι ο εγωισμός τελικά θα οδηγούσε στην καλύτερη δυνατή κοινωνία, όταν όλα τα εμπειρικά δεδομένα δείχνουν ακριβώς το αντίθετο: την υπέρ-κοινωνικότητα και ότι οι προ-κοινωνικές κοινωνίες αναπτύσσονται καλύτερα ” , είπε σε συνέντευξή μου ο Lynn Stout, καθηγητής οικονομικών στο Cornell. (ΒusinessInsider)
Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, κάθε ανθρώπινη δράση παρακινείται από εγωισμό. Ως εκ τούτου, όλοι οι άνθρωποι μπορούν να παρακινηθούν να κάνουν οτιδήποτε, εφόσον υπάρχει οικονομικό κίνητρο γι αυτό.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν πρέπει να κοιτάζει για το καλό της συλλογικoτητας – οι επιχειρήσεις πρέπει να ανησυχούν μόνο για τους μετόχους τους και όχι για τους εργαζόμενους ή τους πελάτες τους, για παράδειγμα. Τα άτομα πρέπει να σκεφτούν μόνο για το δικό τους συμφέρον. Είναι όλα αυτά που τους ενδιαφέρουν πραγματικά, έτσι κι αλλιώς – εμένα, εδώ, και τώρα.
Χρειάστηκε όμως κάποια δουλειά για να γίνει αυτή η ιδεολογία κυρίαρχη, διότι οι Αμερικανοί δεν σκέφτονταν πάντα αυτόν τον τρόπο.
Από τη δεκαετία του 1920 έως τη δεκαετία του 1960, οι επιχειρήσεις αναμενόταν να φροντίζουν τους εργαζόμενους και τις κοινότητές τους.
Και οι πολίτες ενθαρρύνονταν να κάνουν το καλύτερο για τη χώρα τους. Οι φόροι ήταν υψηλοί, οι εργαζόμενοι πληρώνονταν καλά, η μεσαία τάξη χτίστηκε και η Αμερική ευημερούσε.
Όμως, οι Φρίντμαν και οι θιασώτες του επωφελήθηκαν από κάτι σημαντικό στη δεκαετία του 1970: Όταν οι ΗΠΑ εγκατέλειψαν το χρυσό πρότυπο και η τιμή του πετρελαίου εξερράγη, οι νεοκλασικοί οικονομολόγοι κατηγόρησαν τη ρύθμιση για την οικονομική κακουχία της χώρας.
Οι προστασίες για τους εργαζόμενους ανατράπηκαν. Οι συνδικαλιστικές οργανώσεις επικηρύχθηκαν.
Και σοβαροί πολιτικοί άρχισαν να υποστηρίζουν ότι η μείωση των φόρων για τους πλούσιους θα ωφελήσει όλους, καθώς αυτές οι περικοπές θα ενθάρρυναν τους πλούσιους να δαπανούν περισσότερα χρήματα που θα «εισέρρεαν» στο υπόλοιπο πληθυσμό.
Η οικονομική αυτή θεωρία βρίσκεται πίσω από όλα αυτά. Ήταν πίσω από τις δραστικές περικοπές του προϋπολογισμού της διοίκησης του Reagan, οι οποίες έφεραν επίσης φορολογικές περικοπές για τους πλούσιους. Ήταν πίσω από τις φορολογικές περικοπές Μπους, επίσης. Ήταν επίσης πίσω από την τραπεζική απορρύθμιση της Clinton, δηλαδή το τέλος του νόμου Glass-Steagall, ο οποίος έσπειρε τους σπόρους της χρηματοπιστωτικής κρίσης.
Βρίσκεται πίσω από το αυξανόμενο χάσμα πλούτου που έχει αυξηθεί στη χώρα μας – πολιτικά και οικονομικά – εδώ και δεκαετίες.
«Η θεωρία του ατόμου που ενεργεί εγωιστικά δεν σας φέρνει στην ειρήνη και την ευημερία», είπε ο Stout. «Ο τρόπος που οι κοινωνίες ευημερούν είναι με την καλλιέργεια της συνείδησης».
7. Ο ρόλος της κυβέρνησης στην ευημερία είναι μεγαλύτερος σε μια κοινωνία που χαρακτηρίζεται από μια ιδιαιτέρως ιδιωτικοποιημένη αντίληψη ιδιοκτησίας και μικρών οικογενειών.
Το σύστημα αυτό λειτούργησε αρκετά καλά μέχρι την αύξηση των ποσοστών διαζυγίου στη δεκαετία του 1970 και του 1980.
Στη συνέχεια, εκατομμύρια γυναίκες, πολλές με εξαρτώμενα παιδιά, ξαφνικά εξαρτώνται από το κράτος.
Όπως λέει ο Willetts: “Ένα σύστημα κοινωνικής πρόνοιας που σχεδιάστηκε αρχικά για να αποζημιώσει τους άνδρες για απώλεια εισοδήματος, αναδιαμορφώνεται σιγά-σιγά για να αποζημιώσει τις γυναίκες για την απώλεια ανδρών”. (The Guardian)
Και όλοι – αλλά κυρίως οι γυναίκες – καταλήγουν φτωχότερες.
Οι γονικές σχέσεις επηρεάζουν επίσης την ευημερία των παιδιών, η οποία με τη σειρά της επηρεάζει τις πιθανότητες ανοδικής κοινωνικής κινητικότητας.
Με βάση τις πιο πρόσφατες και καλύτερες έρευνες, οι μεσαίες τάξεις περιορίζουν ακόμα περισσότερο τις ευκαιρίες που προσφέρονται για την επόμενη γενιά.
Τα επαγγέλματα έχουν στεγανά για τους φτωχούς: “Ο ανταγωνισμός για θέσεις εργασίας έγινε σαν το αγγλικό τένις, ένα ανταγωνιστικό παιχνίδι αλλά σε μεγάλο βαθμό ένα παιχνίδι της μεσαίας τάξης.
Οι βασικοί δικαιούχοι της επέκτασης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης ήταν οι κόρες της μεσαίας τάξης. Μόλις το 6% των κοριτσιών που γεννήθηκαν σε οικογένειες χαμηλού εισοδήματος ανάμεσα στο 1958 και στο 1970 πήγαν στο πανεπιστήμιο. Για τα κορίτσια που γεννήθηκαν σε πλουσιότερα νοικοκυριά, το ποσοστό αυξήθηκε από 21% σε 36%.
Οι γυναίκες απόφοιτοι παντρεύονται άνδρες πτυχιούχους και αυτή η τάση προς “assortative ζευγάρωμα” έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια, πράγμα που σημαίνει ότι σε επίπεδο νοικοκυριού, η ανισότητα πρόκειται να αυξηθεί.
Η μείωση του χάσματος των φύλων φαίνεται ότι έχει διευρύνει το χάσμα μεταξύ των τάξεων.
Όπως λέει και ο Willetts: “Ο φεμινισμός έχει αμαρτήσει στην ισονομία.”
8. «Περισσότερο από 80% του έθνους (£ 6.7 trn) σε πλούτο ανήκει στους baby boomers (εκείνους που γεννήθηκαν μεταξύ 1946 και 1964). (Telegraph)
Συνολικά, η χώρα κατέχει μετοχές και αποταμιεύσεις ύψους £ 2,6 τρ. – και οι ηλικίες 50 έως 64 κατέχουν £ 1 τρ.
To σύνολο της ιδιωτικής περιουσίας – ακίνητα, επενδύσεις, συντάξεις – στο Ην. Βασίλειο ανέρχεται στα £6.7 τρις. Οι baby boomers κατεχουν τα £3.5 τρις (!) εξ αυτών αλλά οι νέοι κάτω των 45 μονο £900 δις.
(Βλ. αντίστοιχα και στην Ελλάδα από τα μεγέθη της περιόδου 2000-2011)
Στην πραγματικότητα, η ιδιοκτησία υπήρξε τόσο εκπληκτικά καλή επένδυση για αυτή τη γενιά ώστε ένας στους πέντε baby boomers κατέχει δεύτερο σπίτι.
Όπως δήλωσε ο Will Hutton του Ιδρύματος Εργασίας : «Έχοντας απολαύσει μια ζωή ελεύθερης αγάπης, δωρεάν γεύματα στο σχολείο, ελεύθερα πανεπιστήμια, συνταξιοδοτήσεις καθορισμένων παροχών, πλήρη απασχόληση και μια τεράστια περίοδο ανάπτυξης 40 χρόνων, [οι baby boomers] κληροδοτούν τις τεράστιες τιμές των κατοικιών, τα χρέη και τις συρρικνωμένες συντάξεις των παιδιών τους. Ένας 60χρονος σήμερα είναι ένα πολύ προνομιούχο και τυχερό ανθρώπινο ον.
Το κλειδί για την οικονομική επιτυχία των baby boomers ήταν οι αυξανόμενες τιμές των κατοικιών. Ο Robert Gardner, ο επικεφαλής οικονομολόγος της Nationwide, δήλωσε: «Η γενιά των baby boomers επωφελήθηκε από τις σημαντικές αυξήσεις των τιμών των κατοικιών – σε μερικές περιπτώσεις πάνω από 100% σε πραγματικούς όρους -αναλογίας τιμής προς κέρδος.
Αυτό βοήθησε στη δημιουργία τεράστιας αύξησης της ιδιοκτησίας. Και αυτή η τάση, τροφοδοτήθηκε από τους baby boomers που αγόραζαν τα πρώτα τους σπίτια και έπειτα μετακόμισαν σε μεγαλύτερα καθώς οι οικογένειές τους μεγάλωναν, και έτσι συνέβαλαν στην αύξηση των τιμών.
9. Η απόκτηση ενός σπιτιού είναι πιο σημαντική για τους νέους από μια επιτυχημένης σταδιοδρομία ή ακόμη και την εξεύρεση σωστού συντρόφου σύμφωνα με σχετική έρευνα. (Telegraph).
Ωστόσο, η πιθανότητα να επιτευχθεί ο στόχος της ιδιοκτησίας δεν ήταν ποτέ χαμηλότερη.
Οι νέοι ηλικίας 18-40 θέτουν την ιδιοκτησία σπιτιού πριν από όλα τα άλλα ορόσημα της ζωής, συμπεριλαμβανομένων των εκπαιδευτικών επιτευγμάτων, της επιτυχίας της σταδιοδρομίας, του γάμου ή της απόκτησης παιδιών.
Η έρευνα, από την Yorkshire Building Society, διαπίστωσε επίσης ότι τρεις στους τέσσερις νέους ενήλικες πίστευαν ότι “η κατοχή ενός σπιτιού είναι απαραίτητη για να νιώθω ότι κατάφερα στη ζωή”.
Τα ευρήματα δείχνουν ότι μια γενιά κινείται προς απογοήτευση – καθώς ένας αριθμός παραγόντων συνεχίζει να απομακρύνει την ιδιοκτησία του σπιτιού.
Ακαδημαϊκοί, κοινωνικοί σχολιαστές και πολιτικοί και προειδοποιούν για ένα ήδη διευρυνόμενο χάσμα μεταξύ μιας παλαιότερης, “πλούσιας” γενιάς baby boomers και εκείνων των 20s και 30s που είναι αποκλεισμένοι από την ιδιοκτησία σπιτιού.
Εάν η ιδιοκτησία σπιτιού παραμένει μια από τις κορυφαίες προτεραιότητες, τίποτα δεν μπορεί να αντιστρέψει την τάση, που καθιστά πολύ πιο δύσκολο για τις επίδοξες οικογένειες από το να την επιτύχουν.
Νεώτεροι έναντι μεγαλύτερων Baby boomers
Οι Shirley και Peter Crook αγόρασαν το σπίτι τους τριών υπνοδωματίων στο Wigan το 1982 για £ 23,000.
“Πληρώσαμε την υποθήκη μας σε 13 χρόνια”, είπε η κ. Crook. “Τα παιδιά ήταν ακόμα μικρά. Θέλαμε να βάλουμε τις ρίζες μας, όπως κάνουν σήμερα τα παιδιά μας.
“Είναι πολύ πιο δύσκολο για τη σημερινή γενιά. Έχουν μια μεγαλύτερη κατάθεση για να σώσει και χρέη για να καθαρίσει. “
Ο Joseph Bradfield, 29 ετών, είναι ήδη πιο μεγάλος από τους Crooks όταν αγόρασαν το σπίτι τους.
Εργάζεται στο Κέντρο Καινοτομίας του Sussex, μέρος του Πανεπιστημίου του Sussex, και με τη φίλη του, έναν ελεγκτή λογισμικού, έχουν συνολικό εισόδημα 60.000 λιρών.
“Ένα διαμέρισμα ενός υπνοδωματίου κοστίζει πάνω από £ 250,000 στο Μπράιτον”, δήλωσε ο κ. Μπράντφιλντ.
“Είναι πολύ πιο δύσκολο σήμερα από ό, τι για τους γονείς μου. Ήταν και οι δύο δάσκαλοι αλλά είχαν ήδη εξοφλήσει την υποθήκη από τη στιγμή που πήγα στο πανεπιστήμιο.
Περίπου το 70% των ατόμων ηλικίας 18-35 ετών δήλωσαν ότι δεν θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να αγοράσουν ένα σπίτι.
10. Η Emma Lovell, 29 ετών, αγόρασε πρόσφατα ένα σπίτι τεσσάρων υπνοδωματίων στο Queensland για $ 330.000 αφού συνειδητοποίησε ότι δεν θα ήταν σε θέση να αντέξει οικονομικά να αγοράσει στο Σίδνεϊ. Η πρώτη κατοικία των γονιών της στο Ηνωμένο Βασίλειο κόστισε £ 12,000.
Οι διαφορετικές εμπειρίες των σημερινών αγοραστών πρώτης κατοικίας σε σύγκριση με εκείνες των γονέων τους μπορεί να είναι αρκετά ακραίες.
Ο πατέρας της Lovell, Brian, έχει πολύ διαφορετικές αναμνήσεις σχετικά με το πρώτο του σπίτι. Αυτός και η γυναίκα του αγόρασαν αρχικά στο Ηνωμένο Βασίλειο όταν ήταν 24 ετών και η σύζυγός του ήταν 22 ετών.
“Πληρώσαμε £ 12,000 το 1979 και το πουλήσαμε δύο χρόνια αργότερα για £ 16,000”, λέει. “Δεν ήμασταν πλούσιοι : ο καθένας τότε παντρευόταν και αγόραζε ένα σπίτι.
Ο Brian δεν θυμάται να κάνει πάρα πολλές θυσίες για να μπει στην αγορά ακινήτων.
11. Όποτε συζητούνται οι νεότερες γενιές στα μέσα μαζικής ενημέρωσης γίνονται πάντα σχόλια ότι η Generation Y είναι άνεργη, τεμπέληδες, που πρέπει να μάθουν πειθαρχία εάν θέλουν να προχωρήσουν. Είναι ουσιαστικά τα ίδια σχόλια που έγιναν πριν από 20 χρόνια σχετικά με τη Generation X (The Guardian).
Αλλά μια νέα έκθεση του Ινστιτούτου Grattan, “Ο πλούτος των γενεών“, υποδεικνύει ότι μια πτυχή της Generation Y διαφέρει από τις προηγούμενες – είναι σε καλό δρόμο για να έχουν λιγότερα πλούτη από αυτές.
Ενώ το 1981, το 61% των ηλικίας 24-34 ετών διέθετε ένα σπίτι, τώρα είναι μόνο το 48%.
Η κατάσταση αυτή δυσχεραίνεται περαιτέρω από το γεγονός ότι τα άτομα ηλικίας 20 έως 24 ετών έχουν κατά μέσο όρο λιγότερα εισοδήματα προ φόρων από ό, τι οι άνθρωποι στη δεκαετία του 1980 και του 1990:
12. Ο συνδυασμός αύξησης του κόστους απόκτησης κατοικίας και μείωσης των δυνατοτήτων απασχόλησης και ανέλιξης έχει βαρύνουσα σημασία για τους νεότερους άνδρες, που περιθωριοποιούνται, καθώς οι παραδοσιακές απαιτήσεις της κοινωνίας παραμένουν πιο έντονες από ποτέ:
–Mεγάλοι αριθμοί γυναικών, σχεδόν το 80%, αναφέρουν ότι δεν θα παντρεύονταν άνδρα χωρίς σταθερή δουλειά.
-Στο Πεκίνο, ένας άνδρας στα πενήντα του, αγόρασε ένα διαμέρισμα για 11χρονο γιο του, εξηγώντας: «Δεν θέλω να γίνει ένας φτωχός άνδρας που δεν θα μπορεί να έχει μια κοπέλα»
13. «Είναι ευρέως αποδεκτό ότι ένας άνδρας πρέπει να κερδίζει περισσότερα από μια γυναίκα.
-“Γιατί δεν είναι προετοιμασμένα τα κορίτσια να παντρευτούν έναν άνδρα που κερδίζει λιγότερα; -Επειδή το εισόδημα αντιπροσωπεύει την ικανότητά σας “.
-“Εάν κερδίζετε λιγότερα σημαίνει ότι έχετε λιγότερες δυνατότητες και καμιά δεν θέλει να παντρευτεί κάποιον με λιγότερες δυνατότητες”,
Τα τρία τέταρτα των γυναικών θεωρούν απαραίτητη την ικανότητά τους να παρέχουν σπίτι, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα στις παράκτιες πόλεις της Κίνας από την Horizon China, μια επιχείρηση έρευνας αγοράς του Πεκίνου, άποψη που δεν διαφοροποιείται σημαντικά στον υπόλοιπο δυτικό κόσμο.
Η Χονγκ Φόρτσερ εξηγεί ότι «η ιδιοκατοίκηση ορίζει την αρρενωπότητα» στην συνέντευξή της στο Quartz.»(Economist)
(Και όχι σπίτι αορίστως, αλλά σπίτι σε μια μεγάλη πόλη – CBS
14. Oι Κινέζοι γονείς γνωρίζουν ότι οι πιθανότητες των αγοριών τους να βρουν σύντροφο αυξάνονται σημαντικά, αν τους αγοράσουν ένα σπίτι. (BBC)
«Δεδομένου ότι οι μισθοί των νέων είναι πολύ χαμηλοί, η οικογένεια του συζύγου αναμένεται να αναλάβει την ευθύνη για την αγορά του ακινήτου στο όνομα του γιου τους». «Πολλές ιστορίες αγάπης ματαιώνονται(!) , αν οι άνδρες αδυνατούν να προσφέρουν μια οικογενειακή κατοικία.»
15. O John Osburg (2013), σε μελέτη του στην πόλη Chengdu (επαρχία Σιτσουάν), με βάση πάνω τρία χρόνια επιτόπιας εργασίας, υποστηρίζει ότι οι άνδρες χωρίς υλικούς πόρους – όπως αυτοκίνητο και σπίτι, καθώς χωρίς υψηλές μισθολογικές απολαβές έχουν δυσκολίες στην εύρεση μιας συντρόφου. Οι γυναίκες εκφράζουν απροκάλυπτα τον στόχο τους να βρουν ένα σύντροφο με «οικονομικά καλές συνθήκες».
Χωρίς αυτό το «πακέτο» οι άνδρες, γράφει ο Osburg, μπορεί να αντιμετωπίσουν απώλεια του «status” και του γοήτρου τους, συρρίκνωση του κοινωνικού τους δικτύου και μπορεί ακόμη και να υποφέρουν από ένα αίσθημα «ευνουχισμού» (2013: 11).
Ομοίως, η μελέτη του αστικού ανθρωπολόγου Li Zhang (2010) διαπίστωσε ότι η ιδιοκτησία σπιτιού ήταν ουσιαστική για την αξιολόγηση της «αξίας» του ως άνδρα καθώς και για την εκτίμηση των γυναικών για την “ελκυστικότητα του”.
Στην μετά – σοσιαλιστική, νέα Κίνα ο άνδρας αναμένεται να μπορεί να προσφέρει ένα μέρος για να ζήσει με τη γυναίκα και την οικογένειά του, και αυτή η κατοικία πρέπει να του ανήκει (Zhang 2010).
Συνολικά λοιπόν σε όλο τον δυτικό «βιομηχανικό» κόσμο παρατηρούνται τεκτονικές αλλαγές σε δομικά στοιχεία της κοινωνίας, χωρίς αποχρωντα λόγο, που δεν είχαν ποτέ ανάλογο προηγούμενο, με τεράστιες συνέπειες για την συλλογική αλλά και ατομική ευημερία και αλλά και την ίδια την ύπαρξη των επομένων γενεών.
Στην Ελλάδα η αντίστοιχη baby boom γενιά, από την οποία αποτελείται η οικονομική και πολίτικη ελίτ, χρεοκόπησε και εξαθλίωσε τη χώρα, φυγάδευσε τα (ίσως διπλάσια του δημοσίου χρέους) κεφάλαια της στην αλλοδαπή και σήμερα ποιεί την νησαν, κατέχοντας ακόμα τα πόστα και των τριών εξουσιών (The present generation of Greeks ate all its money as well as the money of its children and grandchildren).
Ακόμα και ύστερα από 8 χρονιά καταστροφής δεν διανοηθήκαν το ενδεχόμενο να θυσιάσουν μέρος από τα λάφυρα τους για να σωθεί η χώρα και οι επόμενες γενιές, όπως πχ καναν οι Κύπριοι : “Το «κούρεμα» των καταθέσεων ήταν ο κυριότερος παράγοντας που οδήγησε στην γρήγορη έξοδο της Κύπρου από τα Μνημόνια. Υπολογίζεται ότι το «κούρεμα» επηρέασε το 4% των Κυπρίων», σημείωσε ο νομπελίστας οικονομολόγος. «Και ένας από αυτό το 4% ήμουνα και εγώ», πρόσθεσε γελώντας. Πάντως, από μεταρρυθμίσεις για εξοικονόμηση χρημάτων δεν είχαμε κανένα αποτέλεσμα, υπογράμμισε ο κ. Πισσαρίδης.
Αρχικά με πρόσχημα ότι τα μνημόνια θα κρατούσαν ένα δυο χρονιά, ακολούθως με την υπόσχεση διαγράφης του δημοσίου χρέους που σέρνεται απ το 2013, οι «ελληνικές» ελίτ αφήναν συνειδητά τη χώρα να ρημάζει και τους νέους να φεύγουν και να αδυνατούν να κάνουν οικογένειες, υπό τις εντολές των συνομηλίκων τους ευρωπαίων, χάρη στους όποιους και έφτιαξαν τις προσωπικές τους περιουσίες μεταξύ 1980 και 2010.
Facebook Comments