Αυτή η ιστορία με τη «στροφή προς την καθημερινότητα» που κάνει η κυβέρνηση, εμένα δεν μου λέει πολλά πράγματα. Διότι δεν την πολυκαταλαβαίνω. Η «καθημερινότητα» είναι σαν το νερό, που επειδή δεν διαθέτει δικό του σχήμα παίρνει τη μορφή του δοχείου που το βάζουμε. Εκατομμύρια οι μορφές της καθημερινότητας, άρα άπιαστο πράμα η συνολική της αντιμετώπιση. Όλα γύρω μας είναι καθημερινότητα.

Οι κυβερνήσεις πρέπει να ασχολούνται με την καθημερινότητα, αλλά δεν ξέρω καμιά κυβέρνηση που κέρδισε εκλογές επειδή κατάργησε κάποια πιστοποιητικά ή πήρε καινούρια αστικά λεωφορεία. Ούτε κυβέρνηση που έπεσε από ζητήματα καθημερινότητας ξέρω. Αυτά έρχονται σαν κερασάκι στην τούρτα που είτε επιτείνουν μια γενικότερη δυσαρέσκεια, είτε επιβεβαιώνουν μια γενική καλή κυβερνητική εικόνα, αλλά η «καθημερινότητα» ως αυτοτελής πολιτική δεν επαρκεί.

Έχει κάτι μεγάλο και σπουδαίο η σημερινή κυβέρνηση, στη δεύτερη τετραετία της, για να εμπνεύσει; Επί του παρόντος όχι. Ανάγκη πάσα το λοιπόν, να το βρουν. Και υπηρετώντας αυτό, να αντιμετωπίζουν και την «καθημερινότητα». Τα «μικρά» είναι αναγκαία, αλλά είναι και ατέλειωτα. Και οι αναφορές μόνο σ’ αυτά δείχνουν ένδεια. Η οποία δεν οδηγεί σε μεγάλες νίκες.

Facebook Comments