Θα καθορίσει ο Ερντογάν τα εσωτερικά ελληνικά πράγματα;

Το περίφημο αξίωμα του Μπιλ Κλίντον «είναι η οικονομία, ηλίθιε» δεν έπαψε ποτέ να αποτελεί την μεγάλη αλήθεια των εκλογικών προβλέψεων.

Η οικονομία ανεβάζει και κατεβάζει πρωθυπουργούς, το πορτοφόλι αποκαθηλώνει κυβερνήσεις, αναδεικνύει αντιπολιτεύσεις, η οικονομικά κατάσταση των ανθρώπων καταλαγιάζει ή ξεσηκώνει κοινωνίες. Αυτά ισχύουν παντού στον κόσμο και στην Ελλάδα ασφαλώς. Εκτός από μια πιθανότητα. Σε μια ιστορική στιγμή, να κυριαρχήσουν στην ελληνική επικαιρότητα τα εθνικά μας ζητήματα.

Ο Έλληνας έχει μια ειδική σχέση με την έννοια πατρίδας. Δεν κοιμάται και ξυπνά μ’ αυτήν (όπως κάνει με τον λογαριασμό του ρεύματος και την τιμή της βενζίνης), όμως είναι ικανός να παραβλέψει τα πάντα αν κάποιο κορυφαίο εθνικό θέμα μπει σφήνα στην καθημερινότητα του. Δεν σας κάνει εντύπωση που ενώ ο μέσος συμπολίτης μας έχει λυμένο το ζωνάρι του για καυγά απέναντι σε οτιδήποτε οδηγεί σε αύξηση της φορολογίας, είναι πάντα δεκτικός στην αγορά οπλικών συστημάτων που ξετινάζουν τον προϋπολογισμό; Περισσότερο κι από την αίσθηση της ιστορικής αυτοσυντήρησης, διατηρεί την αίσθηση της εθνικής περηφάνιας.

Αλλοίμονο στον ηγέτη που θα δημιουργήσει την υποψία της εθνικής υποχωρητικότητας. Αλλοίμονο στον Έλληνα πρωθυπουργό που θα εμπλακεί σε μια εθνική περιπέτεια και που δεν θα δώσει την αίσθηση τουλάχιστον της ισόπαλης έκβασης της. Ουαί στον επικεφαλής του ελληνικού κράτους, που δεν θα δείξει (έστω επικοινωνιακά) ότι στέκεται ισότιμα και ισοδύναμα απέναντι στον Τούρκο. Παλιότερα ήταν και ο Σκοπιανός, ο Αλέξης έκανε το βήμα κατευνασμού προς τα εκεί και το πλήρωσε ακριβά.

Γιατί τα γράφω αυτά; Διότι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στα ελληνοτουρκικά, ενδέχεται να συζητούμε για τις εκλογές μας δίχως να υπολογίζουμε τον πραγματικό ξενοδόχο. Ένας φρενιασμένος Ερντογάν έχει μεταδώσει μέσα σε ελάχιστο χρόνο στο εσωτερικό της Τουρκία, πολύ περισσότερο αναθεωρητισμό απ’ όσον μπόρεσαν να δημιουργήσουν επί δεκαετίες. Δεν ξέρω αν το πράγμα πάει σε σύγκρουση, πάντως πολύ φοβούμαι  ότι πάει σε βαρύ επεισόδιο. Με την τουρκική τακτική, αυτό το καλοκαίρι πλησιάζουμε ταχύτατα προς το ατύχημα ή προς την προβοκάτσια.

Αν συμβεί αυτό, που κανένας δεν μπορεί σήμερα να προβλέψει τι θα είναι και πως θα εξελιχθεί, τότε ενδέχεται όλα τα υπόλοιπα γύρω μας να παραμεριστούν βίαια. Η αντίδραση της κυβέρνησης και των ενόπλων μας δυνάμεων, η διπλωματική μας ικανότητα να κινητοποιήσουμε άμεσα φίλους και συμμάχους, αλλά κυρίως η πρόθεση των Τούρκων να το τραβήξουν πολύ ή λίγο, ενδέχεται να κρίνουν και τις εσωτερικές μας εξελίξεις. Ένας στιβαρός (αλλά και τυχερός μέσα στο χάος ενός επικίνδυνου επεισοδίου) Μητσοτάκης, θα δει την πολιτική του πορεία να παίζεται κορώνα-γράμματα. Το ίδιο και ο Ερντογάν βέβαια.

Ας ελπίσουμε αυτά τα σενάρια να είναι αποκυήματα φαντασίας. Ας ελπίσουμε να μην γίνει τίποτα απ’ όλα αυτά και όταν θα πάμε στις κάλπες να τσακωνόμαστε για την τιμή της αμόλυβδης και για το νοίκι του τριαριού. Πολύ φοβάμαι όμως ότι στα προεκλογικά ντιμπέιτ, θα πάρει μέρος και ο Ταγίπ ως ωσεί παρών.