Έγινε πρόσφατα viral ένα βίντεο στο tik tok στο οποίο μεσολαβητής ανάμεσα σε δύο οικογένειες Ρομά πέτυχε παύση των αντεγκλήσεων μεταξύ τους (με αφορμή τον χωρισμό των παιδιών τους με την δίκαιη επιστροφή ενός χρηματικού ποσού στο ένα μέλος του ζευγαριού).

Η ιστορία αυτή ανέδειξε έμμεσα ότι οι Ρομά διακρατούν πλείστα όσα εκ των πατριαρχικών εθίμων, το βασικότερο των οποίων είναι η αλληλεγγύη μεταξύ των ανδρών και μεταξύ των οικογενειών που φτάνει σε επίπεδα που εξασφαλίζουν την πλήρη ανεξαρτησία τους από το κράτος στις κατά τόπους εγκαταστάσεις τους.

Όχι μόνο το έθιμο της προίκας αλλά και της ομαδικής συνεισφοράς όλων των κατοίκων ενός χωριού – περιοχής κάποιου χρηματικού ποσού σε ένα νέο ζευγάρι ήταν έθιμο –και ευτυχώς σε κάποιες περιοχές παραμένει- και πολλών ελληνικών χωριών και εξασφάλιζε ακριβώς αυτό.    Ότι δηλαδή η προίκα και τα χρήματα που συγκεντρώνονταν θα αρκούσαν ώστε το νέο ζευγάρι να αποκτήσει ένα αξιοπρεπές σπίτι αλλά και μία αξιοπρεπή εργασία (κατά κανόνα ελευθέριο επάγγελμα) η οποία θα επιτρέπει στον άντρα της οικογένειας να εργάζεται και να κερδίζει τα προς το ζην, κατά κανόνα αγροτικής η τεχνικής . Σε όλες τις περιπτώσεις δούλευε ο άντρας  και πάντα ως ελεύθερος επαγγελματίας, ιδιότητα δηλαδή που τον καθιστούσε εντελώς ανεξάρτητο από το κράτος.

Αυτού του είδους τη βοήθεια όταν το πατριαρχικό σύστημα στην Ελληνική επικράτεια ατόνησε (δια της αστυφιλίας) δεν υπήρξε ποτέ καμία προσπάθεια από το κράτος πχ να την ξαναφέρουν σε λειτουργία. Έτσι σήμερα απέμεινε η δυνατότητα στους ελεύθερους άνδρες ή γυναίκες να προσδοκούν σε ένα πλούσιο γαμπρό (η μία πλούσια νύφη πολύ σπανιότερα) προκειμένου να πετύχουν μία οικογενειακή αυτονομία.

Έχοντας ως δεδομένο ότι η ελληνική κοινωνία άλλαξε τη δεκαετία του 90 με την περιβόητη απόβλάχοποίηση-  τότε ήταν ακριβώς που ξεκίνησαν να δίνονται αφειδώς δάνεια σε οποιονδήποτε μέσω του τραπεζικού συστήματος και της ενθάρρυνσης δανεισμού από τις ελληνικές κυβερνήσεις σαν ένας τρόπος αντικατάστασης της βοήθειας που λάμβανε παλιά ένα ζευγάρι από την ίδια την κοινωνία που ζούσε – μόνο που τώρα τη βοήθεια αυτή την έδινε με όρους μία τράπεζα.

Το ίδιο το κράτος -ειδικά το ελληνικό- ποτέ φυσικά δεν μπήκε στη σκέψη να βοηθήσει τόσο γενναία τα νέα ζευγάρια παρά μόνο έδινε πενιχρά επιδόματα -ενώ τα τελευταία χρόνια μόνο το κράτος της Ουγγαρίας αντιλαμβάνεται πόσο σημαντικό είναι να πριμοδοτεί γενναιόδωρα τις νέες οικογένειες ώστε αυτές να μπορέσουν να υπάρξουν.

Φτάνοντας στο σήμερα οι άνθρωποι ειδικά στην Ελλάδα των 10 ετών μνημονίων -και βάλε, μετά από ένα τεράστιο σοκ που υπέστησαν, όταν προσπάθησαν να οικοδομήσουν τις ζωές τους πάνω στο μοτίβο των δεκαετιών του 70 του 80 (όπου πράγματι η εσωτερική μετανάστευση τότε οδηγούσε σε ένα καλύτερο επίπεδο ζωής, την εύρεση εργασίας στο δημόσιο, στην Αθήνα) παρατηρούμε ότι το μοντέλο αυτό πλέον αδυνατεί να λειτουργήσει.

Στην Αθήνα έχουν εγκατασταθεί εκατοντάδες χιλιάδες παράνομοι και μη μετανάστες που έχουν κυριολεκτικά καταλάβει όλες τις φτωχές περιοχές ενώ από την άλλη οι περιοχές της μεσαίας τάξης -χρεωκοπημένες εν μέρει- έχουν σιγά-σιγά αγοραστεί από πλούσιους αλλοδαπούς με συνέπεια να μην υπάρχει όχι μόνο χρήμα αλλά και χώρος κυριολεκτικός και ψυχολογικός για την ανθρώπινη ανάπτυξη στην Αθήνα και αρά και την Ελλάδα.

Μοιάζουν ξοφλημένα όλα επειδή το χρήμα στο οποίο τόσο πολύ πίστεψαν οι άνθρωποι γίνεται όλο και πιο λιγοστό, τα μνημόνια με τον άλφα βήτα τρόπο συνεχίζονται (υπό την έννοια ότι ακόμη κι αν μειώνεται ο ΕΝΦΙΑ από την άλλη αυξάνεται το ρεύμα) και επομένως από το σπιράλ που μπήκαμε εδώ και 12 χρόνια σε καμία περίπτωση δεν βγαίνουμε. Οι καταθέσεις που αυξάνονται τα τελευταία χρόνια είναι μόνο της ανώτερης τάξης καθώς η πλειοψηφία έχει συμβολικές αν όχι καθόλου καταθέσεις.

Την ίδια στιγμή η χώρα έχει μέσο όρο ηλικίας πάνω από 50 και έχουμε έλλειψη παιδιών και οικογενειών. Και ακόμα χειρότερα έλλειψη παραδοσιακών μητέρων και νοικοκυρών. Στην Ευρυτανία και τη δυτική Μακεδονία ίσως σε δεκαπέντε χρόνια να μην κατοικεί κανένας.

Όπως είπαμε πιο πάνω οι Ρομά που διατηρούν το έθιμο της εθελοντικής συνεισφοράς οικονομικής βοήθειας για κάθε νέο ζευγάρι που παντρεύεται, συνεχίζουν αυτό το έθιμο γιατί είναι πάρα πολύ ωφέλιμο για τις κοινωνίες τους. Χωρίς πολύ μεγάλη επιβάρυνση ο καθένας συνεισφέρει λίγο και έτσι όλοι μαζί δημιουργούν μία σταθερή βοήθεια για τα νέα τους ζευγάρια.

Η χρηματοκεντρική κουλτούρα στη Δύση μας οδήγησε στο εσφαλμένο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος μπορεί και οφείλει να ζήσει ανεξάρτητος  -και μάλιστα στηλιτεύουν τα παιδιά που έμειναν κοντά στους γονείς τους ακόμη και από οικονομική ανάγκη – και απομακρυνόμενος όσο το δυνατόν πιο μακριά από τις ρίζες, τους συγγενείς του και εν πάση περιπτώσει από κάθε άνθρωπο που θα μπορούσε να τον βοηθήσει.

Αυτή η αλλαγή φάνταζε αλλόκοτη το συντηρητικό 90 αλλά και εν μέρει δικαιολογημένη από το προοδευτικό ρεύμα και την οικονομική ανάπτυξη της ιδίας εποχής αλλά τελικά είχαν δίκιο όσοι είχαν επιφυλάξεις για την αλλαγή της ψυχολογικής στάσης των ανθρώπων της Δύσης.

Ήταν τεράστιο λάθος να πιστεύουν όλοι (και κυρίως όλες) ότι μπορούν να ζουν όπως στο σήριαλ FRIENDS δηλαδή να είναι αιώνια έφηβοι, χωρίς προβλήματα, καθώς έτσι συντήρησαν μια  ψευδαίσθηση ότι οι γονείς θα έμεναν νέοι για πάντα και τα παιδιά θα ήταν συνέχεια παιδιά και η παγκόσμια οικονομική κατάσταση θα ήταν πάντα καλή.

Ο φεμινισμός έβαλε βόμβα στα θεμέλια της γυναικείας σκέψης καθώς αποθέωσε των ατομοκεντρισμο με συνέπεια ακόμη και τα κοινωνικά συστήματα αλληλοβοήθειας που υπήρχαν παλιότερα στις μικρές παραδοσιακές κοινωνίες των χωριών (σήμερα ψήγματα αυτών διατηρούν οι Ρομά) ακόμη και αν υπήρχε καλή διάθεση από τους εναπομείναντες ανθρώπους να τα συνεχίσουν, από τη στιγμή που δεν υπήρχαν πλέον νέα ζευγάρια δεν υπήρχε και λόγος να υπάρχουν και έτσι, εξαφανίστηκαν.

Σήμερα ενώ οι Ρομά συνεχίζουν να είναι ελεύθεροι επαγγελματίες με το δικό τους τρόπο και σπάνια ποτέ κανένας από αυτούς δεν είναι μισθωτός οι υπόλοιποι Έλληνες έχουν εγκλωβιστεί σε ασφυκτικά ωράρια μισθωτής εργασίας και ο τεράστιος αριθμός των ελεύθερων επαγγελματιών έχει μειωθεί στο μισό λόγω των φόρων των μνημονίων ενώ επίσης μεγάλος αριθμός των αγροτών έχει  εξαφανιστεί λόγω κυρίως της άρνησης των νεαρών γυναικών να ζήσουν σε μικρές κοινωνίες.

Ποιο είναι το αποτέλεσμα και το συμπέρασμα από όλα τα παραπάνω; Oτι η κοινωνία η σημερινή δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, δεν είναι ανεξάρτητη -και κάναμε ότι μπορούσαμε για να μην είναι πραγματικά ανεξάρτητη – όμως το κωμικό είναι ότι όλα αυτά τα πετύχαμε –υποτίθεται- για να πετύχουμε σαν άτομα μία ανεξαρτησία για την οποία και πόσος λόγος δεν έγινε στα τηλεοπτικά πάνελ.

Σήμερα τόσο  η αστική στέγη, το αθηναϊκό όνειρο είναι όνειρο απατηλό πια και τα χρήματα δυσεύρετα. Το μόνο που απομένει και είναι ελεύθερο στη φύση είναι η ανθρώπινη αλληλεγγύη και αλληλοβοήθεια.

Δυστυχώς ακόμα και αυτές έχουν υποβαθμιστεί σε σλόγκαν ακραίων αναρχικών ομάδων των Εξαρχείων και των περιχώρων όπου αλληλοβοήθεια εννοούν το να προμηθεύει ο ένας τον άλλον μολότοφ και κόσμο για να διαδηλώνει για ασήμαντα ζητήματα.

Παρά λοιπόν όλες τις αντιξοότητες οι σημερινοί Έλληνες έχουν τη δυνατότητα να αντιληφθούν ότι όλη αυτή η μοναχική διαβίωση στις μεγάλες πόλεις της Ελλάδος δεν οδηγεί πουθενά καθώς τα χρόνια μάλιστα περνάνε και η ζωή δυσκολεύει για τους περισσότερους μεγαλώνοντας και ότι είναι αδύνατον να μην έχουμε κάποια κακή συνέχεια και κατάληξη στο μέλλον εάν δεν αλλάξουν μυαλά.

Οι σημερινοί Έλληνες έχουν μάθει να πιστεύουν ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι δεν θα τους υπολείπονται ή θα τους νοιάζονται εάν δεν έχουν χρήματα. Στο παρελθόν κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο.

Ακόμα χειρότερα πολλοί μάλιστα έφτασαν να πείσουν τους εαυτούς τους ότι βγάζοντας όλο και περισσότερα χρήματα και έχοντας υποτίθεται τρομερά και φοβερά προνόμια όπως τον έχουν ιδιωτική ασφάλεια και άλλα συναφή ότι αν όχι θα ξεγελάσουν το χάρο, ότι όλοι θα τους μεταχειρίζονται με σεβασμό, θα προστρέχουν γύρω τους όταν θα έχουν ανάγκη και άλλα μεγαλειώδη.

Η πραγματικότητα είναι ότι όταν λείπει το συναισθηματικό δέσιμο κάποιων ανθρώπων που προφανώς χρειάζεται προϋποθέσεις για να αναπτυχθεί είτε είναι στη φιλία είτε είναι στην οικογένεια είτε είναι στους συγγενείς και άλλους δεσμούς και θεσμούς -που είχαν δημιουργήσει όλες οι κοινωνίες και όχι μόνο Ελληνική- τότε οι ατομικοτητες μιας κοινωνίας δεν ευημερούν μακροπρόθεσμα.

Το νόμισμα που έχουν πάντα στη διάθεσή τους οι άνθρωποι είναι οι ανθρώπινες επαφές αλλά αυτές ειδικά στα μεγάλα αστικά κέντρα είναι αδύνατον να δημιουργηθούν. Υπάρχουν φίλοι και συγγενείς και μάλιστα αγαπημένοι που δεν μπορούν να ανταμώσουν ούτε μία φορά το χρόνο πόσο μάλλον να βοηθήσουν ο ένας τον άλλον σε μία έκτακτη ανάγκη λόγω των αποστάσεων και πολλών άλλων εμποδίων.

Οι Έλληνες πρέπει να καταλάβουν ότι δεν είναι ο οίκτος τους για τους μετανάστες αυτός που θα αλλάξει κάτι στη ζωή τους ούτε η δήθεν αγάπη τους για τα ζώα που στη συνέχεια τα αμολάνε αδέσποτα αλλά η επανασύνδεση τους με τις ρίζες τους, η τολμηρή διακοπή των νοσηρών τρόπων ζωής τους ίδια της αστυφιλίας και η επανασύνδεση τους με θεσμούς και σκέψεις που περιγελούσαν στο παρελθόν.

Σε όλες τις κοινωνίες υπήρχαν οικογένειες και παιδιά, ήθη και έθιμα ουσιώδη, συγγενικοί θεσμοί, επειδή όλοι αυτοί οι άνθρωποι φρόντιζαν ο ένας τον άλλον όχι μόνο λόγω υποχρέωσης αλλά λόγω των φυσιολογικών επαφών που αναπτύσσονται μεταξύ τους μέσα σε στενό τοπικό πλαίσιο.

Σήμερα ενώ έχουμε δεκάδες λέξεις και θεσμούς για τη σεξουαλικότητα τις ράτσες των ζώων και λοιπά δεν έχουμε καμία λέξη πέρα από τον κολλητό ή την κολλητή για τους ανθρώπους που συνδεόμαστε μαζί τους κι αν αναφέρουμε για παράδειγμα τη λέξη κουμπάρος, ξαδέρφη, κλπ  πάντα πάει ο νους των πολλών σε σεξιστικά ανέκδοτα και συναφείς γελοιότητες.

Θεοποίησαμε τους νέους που φεύγουν στο εξωτερικό μην αντιλαμβανόμενοι ότι οι άνθρωποι αυτοί λείπουν από τους γονείς τους λείπουν από τους παππούδες τους και λείπουν ακόμη και από τα ίδια τους τα παιδιά γιατί ακόμη και εκεί που είναι δουλεύουνε όλη μέρα.

Όλα όσα προέβαλαν σαν πρότυπα τα media όχι μόνο στην Ελλάδα φυσικά αλλά και στη Δύση είναι πέρα για πέρα λάθος γιατί η κοινωνία μας γίνεται όλο και πιο δυστυχισμένη και το έχουμε εμπεδώσει αυτό για τα καλά.

Ο μεγαλύτερος Πλούτος για τους ανθρώπους είναι οι ίδιοι οι άνθρωποι μόνο που πρέπει να ξαναβρεθεί η τεχνογνωσία που τους φέρνει κοντά γνήσιο και ανθρώπινο τρόπο.

Οι άνθρωποι που περιβάλλονται από μεγάλο σόι, που έχει μάθει από μικρή ηλικία να υποστηρίζεται, με άλλα λόγια τα απομεινάρια της παλιάς μας πατριαρχίας, είναι αυτοί που ξεπερνανε δυσκολίες και σε ώρα ανάγκης όταν τα διαπιστευτήρια του χρήματος αποδειχτεί ότι δεν είναι αρκετά καταφέρνουν να επιβιώσουν χωρίς απώλειες.

Όσοι επιλέγουν μοναχικούς δρόμους αντιλαμβάνονται έστω και αργά ότι κάτι δεν πήγε καλά αλλά κανείς δεν ήξερε πώς να τους το πει.

Facebook Comments