Η περίφημη επιστροφή στην κανονικότητα την οποία πολύς κόσμος επιμένει ότι ζει σήμερα, δεν έχει μόνο μία όψη. Έχει πολλές.

Ναι, είναι κανονικό πράγμα να μην ξυπνάμε κάθε μέρα με τον φόβο ότι θα ακούσουμε για μια ακόμα περικοπή στις αποδοχές μας, για μια ακόμα απόλυση μέσα στην οικογένεια, για μια ακόμα κατραπακιά που έφαγε κάποιος στην παρέα. Αυτό το τραγικό που ζούσαμε επί μια οκταετία δεν το βιώνουμε πια και αυτό έχει πράγματι μια χροιά κανονικότητας.

Ναι, είναι κανονικό πράγμα να μην έχουμε κάθε μήνα αποχωρήσεις βουλευτών, κάθε δίμηνο ανασχηματισμούς κυβερνήσεων, κάθε εξάμηνο μείζονα πολιτική κρίση, όλα απότοκα μιας τραγικής οικονομικής κατάστασης που δεν επιτρέπει μακροχρόνιους κυβερνητικούς σχεδιασμούς και ολοκλήρωση σχεδίων που μπαίνουν μπροστά και μετά εγκαταλείπονται. Έχουμε πια σταθερή κυβέρνηση με αδιαφιλονίκητο αρχηγό και αυτό είναι κανονικό πράγμα για οποιονδήποτε τόπο και λαό.

Ναι, είναι κανονικό πράγμα να μην βλέπουμε κάθε δεύτερη βδομάδα στις ειδήσεις ότι κάποιοι ξένοι μας τραβάνε το αυτί, μας πλακώνουν στις κόκκινες κάρτες και στις σφαλιάρες, μας καταρρακώνουν ως λαό και ως πολίτες. Κατά βάση τώρα πορευόμαστε μόνοι μας και αυτό μας δίνει μια αίσθηση ότι δεν αποτελούμε την εξαίρεση μέσα σε όλους τους λαούς της υφηλίου.

Ναι, είναι κανονικό πράγμα να μην έχουμε μόνο κακές ειδήσεις, να μην λέμε μόνο «Παναγιά βόηθα», αλλά να έχουμε μοιρασμένες (τουλάχιστον) τις καλές και τις κακές ειδήσεις. Για κάθε αύξηση των διεθνών τιμών του πετρελαίου να έχουμε και μια μικρή φοροαπαλλαγή να την αντισταθμίζει, για κάθε κλείσιμο μιας επιχείρησης που αφήνει κόσμο στον δρόμο να έχουμε και μια ανακοίνωση κάποιας καινούριας επένδυσης. Έτσι είναι η κανονική ζωή σε κανονικές χώρες.

Πλην ας έχουμε τον νου μας, διότι αυτή η πολυπόθητη «επιστροφή» στην κανονικότητα δεν σημαίνει επιστροφή στα χούγια του χθες. Καθότι αυτά τα άρρωστα εθνικά χούγια διέλυσαν πριν μια οκταετία την τότε κανονικότητα μας, την οποία είδαμε και πάθαμε να ξαναβρούμε.

Όχι δεν είναι κανονικότητα η προσκόλληση μας στο τέλμα, η απέχθεια μας σε οποιαδήποτε αλλαγή, η αντίδραση μας σε κάθε μέτρο που θα ξαναβάλει την χώρα στον διεθνή ανταγωνισμό. Δεν είναι κανονικότητα η εναντίωση μας σε οποιαδήποτε επένδυση αναγγέλλεται ή η δυσφορία μας σε κάθε θεραπεία παλιού καρκινώματος στο υδροκέφαλο και αναποτελεσματικό κράτος μας. Όχι δεν είναι κανονικότητα η διεκδίκηση παροχών που δεν αντιστοιχούν σε άνοδο της παραγωγικότητας της οικονομίας μας και σε βελτιωμένους δείκτες ανάπτυξης.

Όχι δεν είναι κανονικότητα η επαναφορά των συντεχνιών, που μπορεί να είχαν λουφάξει τον καιρό της κρίσης αλλά τώρα ξαναβλέπουν πεδίον δόξης λαμπρό για να οικειοποιηθούν πόρους άλλων ομάδων που δεν διαθέτουν την δύναμη τους. Όχι δεν είναι κανονικότητα το ταμπούρωμα πίσω από εθνικά –δήθεν- μετερίζια, που δεν υπηρετούν τίποτα άλλο παρά μια φοβική ενατένιση του παγκοσμιοποιημένου πλανήτη μας. Όχι δεν είναι κανονικότητα το να στυλώνουμε τα πόδια μας σε κάθε αλλαγή, ούτε να εγκαταλείψουμε τον ρεαλισμό που μας δίδαξε η κρίση για να ξανακυλήσουμε στην παραμυθία και στην συνωμοσιολογία.

Αυτή την «κανονικότητα» καλό θα είναι να την ξεχάσουμε ή μάλλον να μην την ξαναθυμηθούμε. Για να μην ξαναζήσουμε το ηχηρό της γκρέμισμα.

Facebook Comments