«Ξεχάστε τους πλούσιους, η ανώτερη μεσαία τάξη καταστρέφει την Αμερική. Και θέλω αυτό να σταματήσει»:  Είναι ο τίτλος μιας αυτοβιογραφικής ανάλυσης του Reihan Salam πάνω στην δεύτερη και πολυπληθέστερη ισχυρή τάξη της Αμερικής.

«Οι διακρίσεις status που μου ήταν εντελώς άγνωστες, ήρθαν στο επίκεντρο. Τα πάντα για εσάς – τα ρούχα που φορούσατε, η μουσική που ακούγατε, κλπ- ήταν πλέον σαφής δείκτης του πού στεκόσασταν κοινωνικά και αν αξίζατε. Στο κολέγιο, βρήκα τον εαυτό μου περιτριγυρισμένο από αυτή την ανώτερη μεσαία τάξη. Οι συνάδελφοί μου και οι καθηγητές μου προέρχονταν συντριπτικά από ευημερούσες οικογένειες ενός γοητευτικά μικρού αριθμού προαστίων.

Αν και σχεδόν όλοι αυτοί οι ευγενικοί, καλοσχηματισμένοι άνθρωποι ήταν πολιτικά φιλελεύθεροι, ένιωσα ότι τα πολιτικά ένστικτά τους είχαν ως μονο στόχο να προστατεύσουν ό, τι κατείχαν και να βγάλουν τα μάτια του οιουδήποτε τόλμησε να τους τo πάρει.

Είχα πολύ χρόνο να παρατηρήσω την ανώτερη μεσαία τάξη και, αν και πολλά από τα άτομα της ανώτερης μεσαίας τάξης που έχω γνωρίσει ηταν αξιοπρεπείς άνθρωποι, έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι απειλούν να καταστρέψουν όλα όσα αξίζουν στη χώρα μας. Και θέλω να σταματήσουν.

Ποιος μετράει ως ανώτερη μεσαία τάξη; Εξαρτάται. Το 2013, μια έρευνα διαπίστωσε ότι το 85% των Αμερικανών θεωρούνταν μέρος μιας ευρείας μεσαίας τάξης, από το χαμηλότερο μεσαίο (26%) έως το μεσαίο (46%) έως το άνω μέσο (12%).

Οι άνθρωποι της ανώτερης μεσαίας τάξης δεν χρησιμοποιούν μόνο τη δύναμή τους για να διατηρήσουν τους φόρους τους χαμηλά.

Τη χρησιμοποιούν επίσης για να κάνουν τη ζωή πιο ακριβή για όλους τους άλλους. ( Σ.σ. στην Ελλάδα σύσσωμοι είναι θιασώτες της μείωσης του αφορολογήτου, διασποράς σε όλους του ΕΝΦΙΑ κλπ που εξαθλιώνουν τα ασθενέστερα στρώματα ενώ αναφανδον υπέρ της μείωσης της φορολογίας των (μεγάλων) επιχειρήσεων βλ. flat tax)

Ωστόσο, η ανώτερη μεσαία τάξη συλλογικά έχει πολύ μεγαλύτερη επιρροή.  Είναι τα νοικοκυριά που έχουν αρκετά χρήματα για να κάνουν lobbying, αρκετό χρόνο για να στείλουν email στους εκλεγμένους εκπροσώπους τους και αρκετή επιρροή για να κυριαρχήσουν στους γείτονές τους.

Οι Αμερικανοί της ανώτερης μεσαίας τάξης ψηφίζουν σε σημαντικά υψηλότερα ποσοστά και είναι πολύ περισσότεροι απ τους πολύ πλούσιους Αμερικανούς.

Κάποιος μπορεί εύκολα να μετατρέψει τους (πλούσιους) Kochs ή τους Steyers του κόσμου σε πολιτικό στόχο. Είναι όμως πιο δύσκολο να κάνει το ίδιο και με τους δικηγόρους, τους γιατρούς και τους συμβούλους που πλημμυρίζουν τις πόλεις και τα προάστια μας (Στην Ελλάδα η ανώτερη μεσαία τάξη συναποτελείται αν δεν κυριαρχείται και από ανώτερους δημοσίους υπάλληλους κυρίως της πρωτεύουσας).

Ένα άλλο πράγμα που χωρίζει την ανώτερη μεσαία τάξη από τους πραγματικά πλούσιους είναι ότι είναι απίθανο να δεχθούν αυξήσεις φόρων τους ή περικοπές των παροχών τους. (Οι πιο ισχυρές αντιδράσεις στην Ελλάδα αντίστοιχα προέρχονταν από το βαθύ υψηλόμισθο δημόσιο και ισχυρούς φορείς της ανώτερης μεσαίας τάξης των ιδιωτών – και όχι πχ από κάποιο συνδικάτο υποαπασχολουμένων/ανέργων-που δεν υπάρχει καν)

Καταργήστε μια φοροαπαλλαγή από έναν Koch και αυτός ούτε που θα το παρατηρήσει. Καταργήστε τη από ένα ζευγάρι δύο ατόμων που ζουν σε ένα ακριβό προάστιο και θα έχετε επανάσταση.

Έτσι, η ανώτερη μεσαία τάξη χρησιμοποιεί συχνά τον πολιτικό της πόλεμο για να εξοβελισει τις ανθρωπιστικές επιθυμίες άλλων φιλελευθέρων.

Ο κ. Barack Obama δημοσίευσε μια πρόταση για τον περιορισμό των φορολογικών πλεονεκτημάτων κολλεγίων, που ωφελούσαν κυρίως τις οικογένειες ανώτερης μεσαίας τάξης, για να βοηθήσει στη χρηματοδότηση της επέκτασης μιας φορολογικής ωφέλειας για οικογένειες της χαμηλότερης μεσαίας και της μεσαίας τάξης.

Οι εκπρόσωποι του Σαν Φρανσίσκο, και των πλούσιων προαστίων του Maryland της Ουάσινγκτον, ήταν οι κύριοι ενάντιοι στην πρόταση.

Υποθέτω ότι τόσο η Πελόσι όσο και ο Βαν Χόλλεν είδαν από πρώτο χέρι την οργή των ψηφοφόρων του ανωτέρου μεσαίου εισοδήματος, που αισθάνθηκαν να απειλούνται απ το ότι ο Ομπάμα, τολμούσε να εξαφανίσει ένα από τα πολύτιμα φορολογικά τους πλεονεκτήματα.

Ο Paul Waldman, γράφοντας για την Washington Post, είχε δίκιο όταν παρατήρησε ότι “η πρόταση του 529 στοχεύει στη πιο επικίνδυνη εκλογική περιφέρεια: την ανώτερη μεσαία τάξη”.

Ίσως αναρωτιέστε γιατί διαφωνώ έντονα μ όσους στην ανώτερη μεσαία τάξη παρεμποδίζουν τις φορολογικές (τους) αυξήσεις που θα έκαναν το μεγάλο κράτος ακόμα μεγαλύτερο: Λοιπόν, μέρος της αντίρρησής μου είναι ότι οι ψηφοφόροι ανώτερου μεσαίου εισοδήματος αντιτίθενται μόνο στις δίκες τους φορολογικές αυξήσεις.

Είναι ομως γενικά αδιαφοροιι με την αύξηση των φόρων στους πλουσιότερους (από τους ίδιους), σε νέα προϊόντα, υπηρεσίες και επιχειρήσεις.

Ο σπουδαιότερος λόγος, ωστόσο, είναι ότι οι άνθρωποι της ανώτερης μεσαίας τάξης δεν χρησιμοποιούν μόνο τους πολιτικούς τους μύες για να κρατήσουν τους φόρους τους χαμηλά. Τους χρησιμοποιούν επίσης για να κάνουν τη ζωή πιο ακριβή για όλους τους άλλους.

Ακόμη και όταν καινοτόμες ιδέες προσπαθούν ας πούμε, να προσφέρουν μια ελεύθερη εναλλακτική λύση για ακριβές υπηρεσίες, οι κρατικές και τοπικές κυβερνήσεις συχνά θα  πουν: “Α, όχι όχι.”

Θέλετε να προσφέρετε μια χαμηλού κόστους και υψηλής ποιότητας εκπαίδευση, για παράδειγμα, αντικαθιστώντας ακριβούς καθηγητές με Φιλιππινέζους εκπαιδευτές;

Λυπάμαι, φίλε, πρώτα πρέπει να εγκριθεί από έναν οργανισμό διαπίστευσης ελεγχόμενο από τα υπάρχοντα σχολεία που προσπαθείτε να ξεπεράσετε, τα οποία απασχολούν άτομα της ανώτερης μεσαίας τάξης που δεν ανέχονται τέτοια πειράματα.

Ή στην πολιτική μετανάστευσης: Ο Dean Baker του φιλελεύθερου Κέντρου ζήτησε να αυξηθεί ο αριθμός των γιατρών, οδοντιάτρων και άλλων επαγγελματιών που εισέρχονται στις ΗΠΑ, περιορίζοντας ταυτόχρονα τον αριθμό των λιγότερο ειδικευμένων ατόμων.

Ο λόγος είναι ότι οι μετανάστες με υψηλή ειδίκευση πιέζουν τους μισθούς των επαγγελματιών της ανώτερης μεσαίας τάξης, οι οποίοι μπορούν να αντέξουν οικονομικά, ενώ μειώνουν το κόστος διάφορων υπηρεσιών για τους φτωχότερους ανθρώπους δίνοντάς τους πχ τη δυνατότητα να πάνε σε φτηνότερους γιατρούς και οδοντιάτρους.

Αντίθετα, η προσέλκυση λιανοπωλητών, ανειδίκευτων και κηπουρών καθιστά τη ζωή φθηνότερη για τους επαγγελματίες της ανώτερης μεσαίας τάξης, ενώ πιέζει τους μισθούς των απλών εργαζομένων, ιδιαίτερα των μεταναστών που ήδη ζουν στις ΗΠΑ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι όλοι οι Αμερικανοί πρέπει να πληρώσουν περισσότερα για να λειαίνουν τα δόντια τους, να αποκτήσουν εκπαίδευση ή να κάνουν κάποια από τα άλλα εκατομμύρια πράγματα που μπορούμε να πετύχουμε μόνο μέσω πιστοποιημένων υπηρεσιών.

Ακόμη πιο ολέθριος είναι ο τρόπος με τον οποίο η ανώτερη μεσαία τάξη πιέζει για αυστηρούς περιορισμούς χρήσης της γης που οδηγούν τους εργαζόμενους της κατώτερης μεσαίας τάξης μακριά απ τις πιο επιθυμητές και παραγωγικές πόλεις της χώρας, όπως ο Timothy B. Lee του Vox μας υπενθυμίζει.

Το βλέπουμε στα εύπορα προάστια, όπου τα τοπικά δημόσια σχολεία είναι εξίσου «αποκλειστικά» με τα ιδιωτικά σχολεία της ελίτ και όπου οι εξωφρενικές τιμές των κατοικιών κάνουν το «έργο» των υψηλών ιδιωτικών σχολικών διδάκτρων.

Φαίνεται ότι οι φιλελεύθεροι Καλιφορνέζοι της ανώτερης μεσαίας τάξης χρησιμοποιούν τον υποτιθέμενο περιβαλλοντισμό τους για να δικαιολογήσουν πολιτικές που αποκλείουν τις λιγότερο ευημερούσες τάξεις ανθρώπων, παρά τα τεράστια οικονομικά και περιβαλλοντικά οφέλη που θα προέκυπταν, από το να ζουν στις κοινότητες της παραλιακής Καλιφόρνιας.

Μόλις ολοκληρωθούν τα φανταχτερά τους παντοπωλεία και τα στούντιο Pilates, στρέφονται απότομα προς την απόλυτη άρνηση νέας ανάπτυξης, καθώς η νέα ανάπτυξη σημαίνει να μοιράζονται τις νέες ανέσεις τους με περισσότερους νεοφερμένους.

Αυτοί οι νέοι περιορισμοί στο δυναμικό σημαίνουν ότι οι ιδιοκτήτες που έφθασαν στην κατάλληλη στιγμή, πριν ανασηκωθεί η γέφυρα, βλέπουν τα σπίτια τους να γίνονται όλο και πιο πολύτιμα. Οι ιδιοκτήτες μπορούν να χρεώνουν όλο και υψηλότερα μισθώματα.  Η γειτονιά γίνεται λιγότερο ποικιλόμορφη και λιγότερο περιεκτική. Πόσο βολικό.

Η ανώτερη μεσαία τάξη ελέγχει τα μέσα, τη γραφειοκρατία, τα πανεπιστήμια μας και τα νοσοκομεία μας. Οι φωνές τους πνίγουν εκείνες άλλων ανθρώπων σχεδόν σε κάθε στροφή» συνοψίζει .

Γίνεται και στην Ελλάδα λόγος τα τελευταία δυο χρόνια για τη μεσαία τάξη. Αποκρύπτεται όμως ότι η βάση της φορολογικής της αφαίμαξης τέθηκε στα πρώτα χρόνια του (Α) μνημονίου και όχι πρόσφατα.

Αυτό που εννοείται σήμερα ως υπερφορολόγηση είναι η αύξηση των εισφορών της ανώτερης μεσαίας τάξης με βάση το εισόδημα της. Και καλώς μεν αυξηθήκαν σε αυτή, αλλά οι πανύψηλοι συντελεστές κατέστησαν την αλλαγή υπολογισμού επαχθή για την μεσαία τάξη συνολικά.

Αποκρύπτεται επίσης ότι και η ελληνική μεσαία τάξη δεν είναι ενιαία.

Η πιο ρεαλιστική απεικόνιση των τάξεων στην Ελλάδα τις θέλει πέντε.

Η κατώτατη μεσαία τάξη, η «μεσαία» μεσαία τάξη, και η ανώτερη μεσαία τάξη. Πριν από αυτές είναι η τάξη που βρίσκεται στο όριο της φτώχειας και στην κορυφή της πυραμίδας η ελίτ του 3%.

Άρα λοιπόν δεν έχουμε μια μεσαία τάξη η οποία να πλήττεται με ένα ενιαίο τρόπο και ένταση από τα φορολογικά μέτρα, οπότε δεν έχει σε καμία περίπτωση τα ίδια συμφέροντα.

Για παράδειγμα η κατώτατη μεσαία τάξη είναι απολύτως εξαρτημένη από την ύπαρξη ασφαλούς (>9.000 e) αφορολόγητου ορίου (που κατήργησε κυβέρνηση Σαμαρά από το 2012) και χαμηλού συντελεστή κατωτάτης εισφοράς και κατωτάτης φορολογικής κλίμακας, ειδάλλως το εισόδημα της πλήττεται με τροπο μη βιωσιμο.

Η ανώτερη μεσαία τάξη ασφαλώς και επλήγη τα τελευταία δύο χρόνια πλην όμως επί δεκαετίες είχε ένα πλεονέκτημα αθέμιτου ανταγωνισμού μιας και πλήρωνε τα ίδια με τις άλλες φτωχότερες τάξεις.

Ουδεμία αντίδραση υπήρξε τα πρώτα χρόνια του μνημονίου για το τέλος επιτηδεύματος και το φόρο από το πρώτο ευρώ τα οποία συνέτριβαν τα εισοδήματα της κατώτερης μεσαίας τάξης αλλά ξεσηκώθηκε το σύμπαν όταν περικόπηκαν χρυσοί μισθοί του δημοσίου κι άλλαξε ο υπολογισμός των εισφορών.

Βίοι παράλληλοι ανάμεσα στις χώρες της Δύσης όπου τόσο η κοινωνική τους διαστρωμάτωση όσο και οι ψυχολογικές συμπεριφορές τους έχουν εντυπωσιακή ομοιότητα και  συγχρονικότητα στην έκφανση τους, τηρούμενων πάντα των δομικών διαφορών από χώρα σε χώρα (πολυπολιτισμική η μονοεθνικη, πολυαστικη η «υδροκεφαλη», εντος η έκτος κάποιας οικονομικής κρίσης κλπ).

Facebook Comments